ParheliaAlbum

Smaken verschillen, smaak kan veranderen en smaak kan groeien. Vooral op muziekaal gebied zijn dit waarheden als een koe. Ook ik merk dat mijn muzieksmaak groeit en ik steeds meer ga genieten van muziek waar ik jaren geleden waarschijnlijk niets van moest weten. Vanwaar deze mededeling? Nou, met de bespreking van deze ep sla ik even een wat andere weg in dan lezers van mij gewend zijn.

Parhelia is namelijk een postrock formatie en een bespreking van een band uit dat genre had u misschien eerder van mijn collega Frans Schmidt verwacht. Het is dan ook deze collega die mij deze stroming introduceerde. Nadat ik enorm geraakt werd door “Spirit Of Eden” van Talk Talk liet hij me bands als EF (“Give Me Beauty…Or Give Me Death), Cyann & Ben (“Sweet Beliefs”), Magyar Posse (‘Random Avenger”) en Maserati (“Inventions Fot The New Season”) horen. Hoe vaker ik deze muziek hoorde, hoe meer enthousiast ik werd. Vaak luisteren, dat is meestal wel een voorwaarde om dit genre goed tot je te kunnen nemen. Melodie en stijl hebben meerdere luisterbeurten nodig voordat je ze goed kan doorgronden. Ook bij de tweede ep van Parhelia is dit het geval. Op het moment dat je de melodie gaat herkennen, ga je de muziek steeds meer waarderen.

Wat is postrock nu eigenlijk? Geen zin om hier een wikipedia-achtige omschrijving te gaan uitzetten, dus zal ik het vanuit mijn beleving aangeven. Zelf vergelijk ik de stijl wel met het wereldberoemde klassieke stuk uit 1928 van Maurice Ravel de Bolero. Hierin wordt een thema steeds herhaald en steeds komt er een instrument bij en zwelt het stuk steeds meer aan. De vergelijking loopt wat mank, want het is niet zo dat in de postrock er steeds een instrument bij komt, maar dat aanzwellen en het bombast zit er zeker wel in.

De instrumentale muziek van Parhelia zit in elkaar als een sterk afwisselend landschap. Heerlijk rustige passages met enorm sterk basgitaarspel en lekker gitaarwerk dat afgewisseld wordt met heftige erupties van gitaargeweld om daarna weer na de rust terug te keren. De band kan behoorlijk van leer trekken zonder dat je het gevoel krijgt dat je naar metal zit te luisteren. Deze afwisseling maakt de muziek tot een hele intense beleving. Het is muziek die meer dan ooit om je aandacht vraagt. En over landschap gesproken, de hoes van deze ep (open geklapt) is echt schitterend!

Deze jonge, uit Dublin afkomstige formatie maakt muziek die als een huis staat. Zoals ik al zei, als je de muziek vaker hoort en patronen gaat herkennen dan is het echt genieten geblazen. Een echt groeiplaatje dus.

Maarten Goossensen