ParheliaAlbum

De Ierse postrockband Parhelia heeft met “The Precipice Of Change” een mooie gebalanceerde plaat afgeleverd. Afgaande op het prachtige artwork weet je precies wat je kan verwachten. We zien kosmische vergezichten, eenzame personen die over eindeloze vlakten kijken met planeten op de achtergrond: jazeker, postrock met een melancholische spacerock inslag.

Dat doet meteen denken aan de grootste exporteur van dit soort muziek, God Is An Astronaut. Zeker daar het hier om landgenoten gaat. Toch horen we hier enkele behoorlijke verschillen. Waar GOIA de luisteraar smoort met een deken van geluid, is Parhelia een stuk lichter op het oor. Het gitaarwerk is subtieler, de opbouw wat rustiger. De muziek krijgt meer ruimte om te ademen. De weerslag daarvan is dat Parhelia wel wat tam aan doet af en toe. Hoewel ze best stevig van leer kunnen trekken, zoals in bijvoorbeeld Chemtrails, betrap ik me er op dat ik toch wacht tot ze er écht een keer een klap op geven. Met een totale speelduur van een krappe veertig minuten voorkomen ze wel dat je indut voor de plaat is afgelopen.

Van goede postrock is soms moeilijk aan te geven waarom het goed is, terwijl je de mindere broeders er zonder moeite uit pikt. Parhelia behoort onmiskenbaar tot de eerste groep. Baanbrekend is het niet, maar “The Precipice Of Change “ is wel een cd die je ‘dat gevoel’ geeft. Soms zijn we allemaal even die persoon die zich alleen waant op de de rand van een afgrond op een verre planeet. Daar is dit de perfecte soundtrack voor.

David Nummerdor