Parzivals EyeAlbum

De Duitse formatie RPWL. heeft de progwereld heel wat uurtjes symfonische rock van hoog niveau voorgeschoteld. Niet alleen de band heeft veel moois afgeleverd, ook op solo gebied hebben de leden uitstekende albums uitgebracht. Yogi Lang met zijn soloalbum “No Decoder”, Kalle Wallner met zijn band Blind Ego en Chris Postl met zijn Parzivals Eye. Deze laatste komt nu met een tweede album op de proppen. Na het fragmenteren is het nu tijd voor defragmentatie.

Uit de bijgevoegde persinfo blijkt dat Parzivals Eye nu als band gepresenteerd wordt en niet meer als soloproject. Chris Postl is nog wel de componist van alle muziek. Bekende namen uit zijn band zijn gitarist Ian Bairnson (Alan Parson’s) en Christina Booth (Magenta).

Wat mag je van dit album verwachten? Tien prima songs die qua stijl laveren tussen de muziek van Pink Floyd, RPWL en Genesis. Nummers met een duidelijke structuur, hier en daar wat voorspelbaar, maar die erg smaakvol overkomen. Vooral de tracks die sterk aan het RPWL van de beginperiode doen denken, zoals het pakkende Liar en dito Out Of The Street springen er voor mij uit. De stem van Chris Postl is mooi warm, maar klikt ook wat gewoontjes. De afwisseling met Christina Booth is dan ook een gouden greep en zorgt voor een mooie afwisseling. Zo is de Yes cover Long Distance werkelijk prachtig. Dat is trouwens niet de enige cover op dit album, ook Two Of Us is een cover, dit keer van Supertramp. Ook hier neemt Booth uitstekend de zang voor haar rekening.

Toch is niet alles hosanna op dit album. Grootste ergernis is zonder twijfel afsluiter Hiding Out die volgens je cd-speler ruim zestien minuten klokt, maar door een lange stilte in het midden uiteindelijk slechts acht minuten duurt. Dit soort hidden tracks vind ik echt een belediging voor de luisteraar. Voor zulke grappen heb ik echt geen goed woord over. Daarnaast blijf de muziek wel erg aan de veilige kant. Wat meer eigen identiteit had het album goed gedaan. Wat dat betreft sluit ik me aan bij de recensie van het eerste album “Fragments” van mijn collega Govert Krul. Vooral het gebrek aan originaliteit onderschrijf ik.

“Defragments” is absoluut geen slecht album, maar het gevoel dat hier meer in gezeten had blijft overheersen.

Maarten Goossensen