Pat MethenyAlbum

Kort na het overlijden van toetsenvirtuoos Lyle Mays, met wie Pat Metheny enkele decennia zeer intensief samenwerkte, verschijnt “From This Place.” Hoewel dit album al voor het overlijden werd aangekondigd, en Mays er niet op heeft meegespeeld, lijkt zijn muzikale nalatenschap, zowel wat composties als spel betreft, op deze plaat toch zijn stempel te drukken.

De ultra-productieve componist, gitarist en bandleider Pat Metheny levert met “From This Place” een prachtig stukje werk af. Op het in totaal ongeveer 77 minuten (!) durende album staan tien nummers die in lengte van vijf tot dertien minuten variëren. Bijzonder is dat de muzikanten die op dit album meespelen aan de opnames zijn begonnen zonder de muziek daarvoor eerder te hebben gerepeteerd. Toch klinken de composities, en de uitvoering daarvan, zeer solide. Voor de puike productie op deze schijf is Steve Rodby verantwoordelijk. Rodby heeft Metheny vele jaren vergezeld als bassist en hij heeft tevens getekend voor de productie van een groot aantal van Metheny’s platen. Hij speelt overigens geen bas op dit album.

De muziek op “From This Place” blijkt een soort cumulatie van de verschillende elementen uit het oeuvre van Pat Metheny te zijn geworden. Herkenbare klanken van verschillende uitingen van Metheny en consorten door de jaren heen zijn erop aanwezig. De virtuoze muziek lijkt nog het meest op de fusion van Pat Metheny Group, maar ook hints naar het nog meer jazz georiënteerde Pat Metheny Unity Group en naar Metheny’s solowerk, zoals het bijzondere “Orchestrion” project, zijn hoorbaar.

Op een enkele uitspatting na is het een rustig album geworden. In principe is “From This Place’ een instrumentaal werk, slechts één compositie is voorzien van vocalen. Zangeres Meshell Ndegéocello zingt het prachtige titelnummer. Haar mooie, interessante stem en haar manier van zingen doen mij op dit nummer, vreemd genoeg, aan Jon Anderson van Yes denken.

Bijzonder aan deze plaat is dat er veel ruimte is voor het Hollywood Studio Symphony. Het orkest speelt op het album vooral in een dienende rol, maar af en toe, zoals bijvoorbeeld op het meer dan dertien minuten durende nummer America Undefined, vervult het een glansrol. Want America Undefined mag dan wel ingetogen beginnen, de laatste minuten is het vooral het orkest dat op dit nummer voor een heftige climax zorgt.

Antonio Sanchez is wat mij betreft, naast Metheny zelf uiteraard, de held van deze plaat. Sanchez speelt al jaren met Metheny en wat is hij toch een geweldige drummer! Zorgvuldig geplaatste klappen worden afgewisseld met roffels – die soms doen denken aan het geluid van de ratelslang – en met voor jazz typerend borstelwerk. Wat een variatie brengt deze man met zijn stokken! Luister bijvoorbeeld maar eens naar Sixty Six, daarop gebeurt zo ontzettend veel wat drums betreft!

Erg sfeervol is The Past In Us. Daarop horen we een bijdrage van Gregoire Maret. Deze in Zwitserland geboren mondharmonicaspeler sierde met zijn Toots Thielemans-achtige, melancholische spel ook al het Pat Metheny Group album “The Way Up” op. En op dit nummer drukt ook bassiste Linda May Han Oh haar stempel. Haar spel, dat minstens zo veelzijdig is als dat van Pat Metheny Group bassist Steve Rodby, is overigens over het gehele album van grote klasse. Neem het nummer Wide And Far. Door de Rodby- achtige baspartij lijkt dit een Pat Metheny Group-compositie. Of luister naar Everything Explained, waarop duidelijk blijkt hoe virtuoos deze muzikante is.

Gwilym Simcock mag de piano op deze plaat beroeren. Een ererol wat mij betreft omdat de eerder genoemde Lyle Mays deze rol aan de zijde van Metheny vele jaren met verve heeft vervuld. Meteen tijdens het beluisteren van openingsnummer America Undefined heb je in de gaten dat het met het spel van Simcock wel snor zit. Het is mede aan zijn vaak vingervlugge spel te danken dat de geest van Mays op dit album rond lijkt te waren.

En dan Pat Metheny. Het gitaarspel van de man zelf is niet eens zo overnadrukkelijk op het album aanwezig. Metheny geeft voldoende ruimte aan de overige muzikanten waardoor de muziek veelzijdig is en ‘ademt.’ Maar begrijp me niet verkeerd: er valt wat betreft het herkenbare gitaarspel van Metheny echt wel genoeg te genieten! Neem de uitzinnig jubelende gitaarsolo op Same River of het typische snelle spel op Pathmaker waarvan zijn samenspel met Sanchez vermeld dient te worden. Briljant!

Lastig om objectief te blijven als een album je zo ontzettend raakt. Want ja, ik ben een Metheny liefhebber, en ja, ik heb naar deze plaat ‘lang’ uitgekeken. Maar los daarvan: dit is een blijvertje. Ik bedoel, soms ben je een korte tijd enthousiast over een album voordat dit voor altijd stof blijkt te vangen in het meubel waar je je muziekcollectie doorgaans opbergt. En ik durf de voorspelling wel aan dat dit mij met “From This Place” niet gaat gebeuren. Nee, de kwaliteit van de composities, de productie, de sfeer, het virtuoze spel, de nieuwe ontdekkingen bij elke luisterbeurt: het is er echt allemaal. Een aanrader!

Bestel op bol.com