Path Through The MistAlbum

“7 Homesongs” is het kindje van Fournier, drummer van het Franse Lac Placide. Hij wordt daarin bijgestaan door Jean-Pierre Louveton van de band Nemo en Arit Madilian van Deleyaman. Het zijn allemaal grootheden die bij mij geen echt belletje doen rinkelen, maar misschien is de Franse symfo- en progscene voor de meesten van ons een redelijk onontgonnen terrein. Even vingers opsteken: wie is bij Magma en Ange blijven steken?

De sfeer die door de prachtige hoes vol natuurplaatjes en door de naam die Fournier voor zijn project koos gesuggereerd wordt, is er één van landelijke ambiance, een Franse Secret Garden wellicht. Na de smaakvolle pianoklanken waarmee Growing Forest opent komen de kaarten echter op tafel: Dit is een soort amalgaam van Nits, Dead Can Dance, In The Nursery, King Crimson en Talk Talk, opgenomen door iemand met een splinternieuw galmapparaat. Het is dynamische muziek, waarbij de muzikale reiziger door verstilde dalen en over woeste bergen gevoerd wordt. Daarbij moet worden aangetekend dat dit het landschap van de jaren ’80 en ’90 is, synthesizer-bombast met veel drumcomputers.

Grootste spelbreker is voornoemd galmapparaat; zodra de drums invallen en de gitaar begint te rocken, wordt het geluid een onverdraaglijke brij waarin elke nuance verloren gaat. Daaromheen is erg prettige muziek te horen, wereldmuziek die wel voornamelijk uit een doosje met een stroomsnoer voortkomt, maar die prettig weg luistert.

Liefhebber van de tv-serie ‘Allo ‘Allo kunnen hun ‘art ophalen bij het steenkolen Engels dat zanger Fournier ten gehore brengt. Ook in dat opzicht doet de band aan Nits denken. Daarbij galmt Fournier al van zichzelf en heeft hij een wat dunne, weinig vaste stem. Die weet hij te maskeren door het veelvuldig stapelen van stemmetjes tot hele koren, zoals Dead Can Dance altijd zo fraai wist te doen.

De composities zijn aardig op een licht-onberekenbare manier, die ik in een minder goede bui wellicht stuurloos zou hebben genoemd. Nu kan ik wel genieten van de bonte en vervreemdende afwisseling van honky-tonk piano, indianen-chants en Depeche Mode-gebeuk. In Sinner Mia komt ineens een canon voorbij temidden van stemmig-sombere celloklanken en doet de piano een carillon na. Het houd je als luisteraar bij de les.

Toch is “7 Homesongs” meer fascinerend dan echt goed. Fournier zet mooie sfeertjes neer, maar weet er geen beklijvende composities van te maken. Stemmig is het allemaal wel, toen de plaat al een kwartier was afgelopen galmde de muziek nog na, maar het mist nét een beetje ‘je ne sais qua’. Soms is het ook wat te veel, zit de plotselinge bluesgitaar het ritme in de weg, smeert de Spaanse ayayay-zang het laatste gaatje lucht vol, zakt de muziek net één keer te veel terug naar een rustpunt.

Path Through The Mist is precies dat: een avontuurlijk en sfeervol weggetje waarvan je niet weet waar het uitkomt. Hier en daar pakt dat fantastisch uit, hier en daar eindig je in de distels en modder. En wat minder mist (ik bedoel galm) had vast meer mooie vergezichten opgeleverd.

Erik Groeneweg