PathosrayAlbum

De verwachtingen zijn hooggespannen!

Ik ben altijd op mijn hoede als een nieuwe Italiaanse band zich aandient. De hoge dosis drama en het vaak tenenkrommende Engels zijn mij nogal eens teveel van het ‘goede’. En dan heeft Pathosray zijn naam ook al niet mee. Toch heeft deze progmetal band zijn eerste full length cd wel degelijk uitgebracht op het kwaliteitslabel Sensory Records dat grootheden kent als Zero Hour, Circus Maximus en meer recent Spheric Universe Experience. Het in het jaar 2000 – aanvankelijk onder de naam N.D.E. – opgerichte Pathosray bevindt zich dus in uitermate capabel gezelschap!

De band heeft een goede zet gedaan voor de uiteindelijke mix niemand minder dan producer Tommy Hansen (Circus Maximus, Jorn, Helloween) in te huren. Een nadeel (hoewel?) is echter dat  invloeden van genoemde bands veelvuldig opduiken en na enkele luisterbeurten durf ik te stellen dat Pathosray gerust de ruigere broer van Circus Maximus genoemd mag worden.

De muziek op dit album doet de kwalificatie progmetal eer aan en legt de nadruk op powervariant van dit genre. De band hakt vanaf opener Faded Crystals – het 1.24 minuut  Free Of Doubt niet meegerekend – stevig door met smeulende riffs en stevige drums. Het tempo ligt hoog en de agressieve zang benadrukt het geheel. Dit is naar mijn mening direct een positief punt: de zang kent veel afwisseling en doet om beurten denken aan Michael Eriksen, Jorn Lande en Bruce Dickinson. Mede door de zang refereert Faded Crystals aan het wat oudere werk van Beyond Twilight, terwijl Lines To Follow zelfs naar Children Of Bodom neigt… Wat een heerlijk geweld! Overigens hoeft niemand zich zorgen te maken: melodie en balans worden nimmer uit het oog verloren en ook ‘onze prog’ is ruim vertegenwoordigd. Luister bijvoorbeeld eens aandachtig naar de bijdrage van Gianpaolo Rinaldi op keyboards, puur kippenvel!

Gaat het hele album dan over rozen? Bijna, maar niet helemaal. Zo opent Scent Of Snow met een irritant stukje Little Drummer Boy en doet men halverwege dit nummer een vermoeiende poging de door het management getrokken vergelijking met Dream Theater door te laten klinken. Het daarop volgende nummer Sorrow Never Dies is zeker niet slecht, maar hier neigt de zang dan toch teveel naar Rhapsody Of Fire wat voor mij geen aanbeveling is. Verder verdenk ik de band ervan goed geluisterd te hebben naar The Charm Of The Seer van Ayreon’s debuutalbum.

Na deze twee (relatief!) mindere werkjes herstelt de band zich uitstekend met The Sad Game dat live zeker zal uitgroeien tot één van de favorieten. Geweldige track! Men laat dit niveau vervolgens niet meer los om uiteindelijk met Emerald City het album in stijl af te sluiten.

Als je deze band aan het werk hoort zou je bijna vergeten dat dit pas de eerste volwaardige cd is die men uitbrengt, aangezien het een kwalitatief hoogstaand geheel is. Het is ook goed te horen dat hier muzikanten met een flinke dosis podiumervaring aan het werk zijn en daardoor klinkt het totaal enorm effectief en ‘in your face’.

Dit album zal mij nog veel plezier brengen en ik kan Sensory Records van harte feliciteren met deze aanwinst. De platenmaatschappij van de sympathieke Ken Golden is hard op weg hét progmetal-label van de nieuwe tijd te worden!

Govert Krul