Pattern Seeking AnimalsAlbum

“The critics have spoken; a Playwright with poison in his pen” zingt Ted Leonard op dit album. Hij hoeft zich geen zorgen te maken. Deze criticaster, of beter gezegd gewoonweg een muziekliefhebber, heeft zijn schrijfpen ontdaan van elke schijn van giftigheid. Zurigheid is hier ook helemaal niet benodigd. Zoeter dan een krap uur aan frisse muziek wordt het niet.

De stijl van Pattern Seeking Animals is lekker ongedwongen. Het is symfo waar het genot vooropstaat en waar interessantdoenerij chirurgisch is verwijderd. De band is zelfs welhaast traditioneel in de manier waarop men muziek benadert: je waant je hier regelmatig in de jaren ‘70. De progrock die hieruit voorkomt is hierdoor weliswaar niet vernieuwend, maar daardoor krijgt het ambachtelijke spel van de heren wel ruim baan om indruk te maken. Vergeleken met het debuut voelt deze plaat druilig en melancholiek aan, wat mij qua sfeer enigszins aan de laatste twee albums van Mostly Autumn doet denken. De composities zijn bovendien langgerekter. Dit komt, zoals collega Jos Driessen bij de vorige plaat al voorspelde, de muziek ten goede. De nummers lijken meer diepgravend te zijn!

Dit blijkt onder meer uit de twee ijzersterke epics aan het einde van dit album. Lifeboat begint met  gewichtige, draaiende toetsentonen waaronder Mellotronspel opdoemt. Voorts wordt de hachelijkheid van een levensstrijd benadrukt door een tragisch, somber arrangement en een onverbiddelijk voortdrijvend ritme. De blazers op deze compositie zijn bovendien erg boeiend. Ze geven het nummer een onderkoelde, welhaast film noir’achtige, bijklank en de bedrukte onderstroom die zo wordt gecreëerd, resulteert in memorabele, onstuimige geluidsgolven. Rond acht- en halve minuut wordt het niettemin even windstil. Een basgitaar zet gelukkig snel weer de wind in de zeilen, al doet het terneergeslagen einde vermoeden dat deze windvlaag uiteindelijk onvoldoende blijkt. Soon But Not Today neemt door middel van een ijle intro de tijd om een weemoedige sfeer te scheppen. Na twee minuten zet een basgitaar een plagerige melodie in die door die enkele vocalen (Na-na-na’s en oe-oe’s) nog eens extra wordt ondersteund. De muterende arrangementen rond een aanstekelijke groove maken dit gedeelte meeslepend. Na vijf minuten wordt de muziek pastoraler, waarbij onder meer een aangename rol voor Camel’achtige fluitpartijen is weggelegd. De statige climax vormt vervolgens een steekhoudende conclusie voor dit muzikale werkstukje.

Gelukkig zijn niet enkel de lange composities overtuigend. Raining Hard In Heaven is een frisse, fruitige opener met strakke bassen en Beatles’esque psychedelica. De bridge is met name erg interessant. Hier wordt de muziek meer bedrukkend en neemt de dreiging, door onder meer goed gebruik van Mellotron, in rap tempo toe. Van de korte nummers is Why Don’t We Run echter het interessantst. Het begint welhaast Indiaas. Het dansbare ritme, in samenwerking met het filmische arrangement, houdt de spanning erin. Het is een nummer dat zo maar van een van de betere indiebands van het moment had kunnen komen! Zulk soort pop sensibiliteit is in het proglandschap een waardevolle eigenschap, aangezien de pakkende melodieën die de band creëert een van de voornaamste redenen blijkt waarom dit album keer op keer, van begin tot eind de aandacht vasthoudt.

“Prehensile Tales” is kortom een overtuigende tweede plaat. Het bevat toegankelijke symfonische rock met weelderige, regenachtige arrangementen en aanstekelijke ritmes. Het resultaat is spannend en sensationeel. Een aangename ervaring die ik iedere progliefhebber kan aanraden.