Pavlov's DogAlbum

De heruitgaven die bij Esoteric Recordings verschijnen, zijn altijd voorzien van uitstekende liner notes. Deze anekdotische stukjes muziekgeschiedenis zetten de betreffende albums vaak in het juiste perspectief. Neem de platen van de Amerikaanse band Pavlov’s Dog,” Pampered Menial” uit 1975 en “At The Sound Of The Bell” van een jaar later. “Pampered Menial” is zo bijzonder voor mij vanwege zijn melancholische gloed en als ik dan lees over een afgebrande studio, een inbraak in hun oefenruimte en een dubbel contract met twee rivaliserende platenmaatschappijen, wordt m’n gevoel alleen maar versterkt. Wel is het nogal wrang om te lezen dat de band zichzelf beter vindt in de jaren die aan dit album vooraf gaan. Gitarist Steve Scorfina zegt hierover het volgende: ‘We were at our best before we ever had a record deal. I believe that we should have been left alone to create and produce our music. In my opinion, the producers did nothing but help destroy the essence of Pavlov’s Dog by trying to turn us into something we were not’. Zo die zit. Ondanks het feit dat “Pampered Menial” al snel in de uitverkoopbakken komt, mag je van mij aannemen dat Pavlov’s Dog een bijzondere band is die een goed gevoel bij je weet te genereren.

Luisterend naar “Pampered Menial” zijn de volgende constateringen direct al te maken, niet dat de stijl van de band er duidelijk uitspringt overigens. Het zevenkoppige gezelschap maakt niks meer of minder dan mid-tempo rock met hier en daar een ballade, een tikkeltje folk en een snippertje blues. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met de muziek van The Strawbs.

Waar de band zich gigantisch mee onderscheidt, is de zang. David Surkamp heeft de mafste stem van het universum. Hij zingt zeer hoog en nasaal richting Geddy Lee en Roger Chapman. Ook heeft hij een enorm snelle vibrato. Je zou denken dat hij flink aan de helium heeft gehangen, maar nee daar klinkt zijn stem toch te natuurlijk voor. Persoonlijk vind ik het helemaal te gek wat hij doet, temeer omdat Surkamp een flink bereik heeft waarbinnen hij, trefzeker als hij is, sterke melodieën laat horen. Hij heeft een smekende snik over zich die je vanaf de eerste zin bij de kladden grijpt of juist voorgoed wegjaagt. Een gulden middenweg is er niet.

De muziek ontleent z’n thema’s aan gitaar en piano. Daarnaast zijn er de nodige organische invullingen van fluit, viool en akoestische gitaar. De kers op bijna elke taartpunt is de rijkelijke portie Mellotron die er overheen ligt. Kijk, nu hebben we het ergens over. Speciaal voor deze nobele taak is daar Doug Rayburn die als tweede toetsenist uitsluitend de witte  kast in z’n arsenaal heeft. Zijn hemelse klanken komen uit een M400 en dat geeft Pavlov’s Dog voor een band uit de Verenigde Staten een onmiskenbaar Brits geluid.

Nummers die wat met je doen zijn: de openende ballade Julia, het broeierige Song Dance, het van een uitmuntend vioolintro voorziene Fast Gun en de slottrack Of Once And Future Kings dat op zijn beurt vooraf wordt gegaan door het instrumentale Preludin. Eigenlijk kan ik alle nummers wel noemen, want het is de combinatie van de bizarre stem, de Mellotron, de organische invullingen en de mediumrock die het hem doet. Hoewel?

Opvolger “At The Sound Of The Bell” laat weliswaar dezelfde combinatie horen, maar het vuur wil er niet oplaaien, het is meer een ‘mooie plaat’. Er is gebruik gemaakt van echte strijkers en je kan dan ook zeggen dat Pavlov’s  Dog er een stukje meer gesofisticeerd op geworden is. Ook zijn er de nodige gastbijdragen en die zijn afkomstig van niet de eerste de beste muzikanten. Zo poppen her en der Michael Brecker en Andy Mackay (Roxy Music) op met een sappige saxsolo en is William Bruford (lees Bill) ingehuurd om het album in te drummen. Het blijft echter allemaal nogal tja, tja. Tel daarbij op dat de stijl wat meer richting country en mainstream rock is gegaan en de verschillen met “Pampered Menial” zijn makkelijk aan te wijzen. Slechts twee nummers zijn echt de moeite waard: Valkerie dat met zijn aanstekelijke refrein eenzelfde gloed heeft als die op het debuut en het afsluitende Did You See Him Cry dat met zijn vele tempo- en sfeerwisselingen uitermate proggy klinkt.

Met deze twee remasters legt Esoteric Recordings een leuk stukje muziekgeschiedenis bloot. Niet dat Plavlov’s Dog zulke verheffende muziek heeft gemaakt, het getuigt van buitengewoon veel lef om met dergelijk triviale zang te komen. Alleen al daarom verdient Pavlov’s Dog deze hernieuwde aandacht.

Dick van der Heijde