Pavlov s DogAlbum

Markante zang geeft muziek al snel een eigen gezicht, hetgeen goed geadstrueerd wordt door Pavlov’s Dog. De hoge piepstem van David Surkamp is het eerste dat bij deze band in gedachten komt. Voor sommigen een struikelblok en voor velen, samen met de vlotte progrock die deze Amerikanen maken, precies waarvoor ze komen. In 1975 leverde dit een van de beste platen uit de jaren ’70 op: “Pampered Menial”. Een goede veertig jaar zie ik een album met een vergelijkbare hoes; is dit een return to form?

In de kern maakt Pavlov’s Dog nog steeds (symfo)pop, met een vleugje AOR. Tegenwoordig is er echter een stuk meer folk en country in de muziek geslopen. Door deze invloeden doet de muziek bijwijlen denken aan Wishbone Ash. De combinatie van orgel en viool, zoals op Hard Times, heeft echter weer iets weg van Kansas, waardoor toch nog iets bewaard is gebleven van de symfo van weleer. De voornoemde stem van Surkamp is onvaster geworden, de ouderdom komt met enige sleet, maar nog steeds draagt hij de muziek met verve. Sara Surkamp zingt eveneens op deze plaat en weet, zowel in de rol van hoofdzanger als in de wisselwerking met haar man, veel toe te voegen. Zo is  een countrynummer als Easter Day door haar zang een van de hoogtepunten van deze plaat.

Opener Paris blijkt met name indicatief te zijn voor de stijl van dit album. De bezwerende strijkerspartijen zorgen voor een herfstige sfeer die breekbaar en melancholiek klinkt. Zo’n kalme opener toont dat je hier geen jonge hondenmuziek hoeft te verwachten, hoewel kwaliteit wel degelijk op het menu staat. Zo bevat het gaafste nummer op deze plaat, Shaking Me Down, een mooie folkachtige melodie die prettig uitmondt in een beklijvende gitaarsolo. Het orgelspel vormt daarbij een mooie warme begeleiding. Uptempo nummers ontbreken verder niet geheel. De rock en rollmelodie van Crying Forever is in elk geval voldoende voor een voorzichtige zwier die door de landelijke uitgestrektheid ook nog eens memorabel is.

Niettemin bemerk ik ook een aantal mankementen. Het album is aan de lange kant. Daarnaast valt de muziek niet echt op, aangezien het bandgeluid vooral aangenaam is, maar niet opmerkelijk. Het grootste minpunt is echter dat de muziek op den duur wat gezapig en zeurderig overkomt, omdat de composities zich vrij constant op een sleeptempo voortbewegen. Dit album komt daardoor het best tot zijn recht bij gedoseerd gebruik.

“Prodigal Dreamer” is geen meesterwerk en het haalt het ook niet bij de gloriedagen van weleer. Het is wel een prima plaat die overduidelijk met veel plezier is gemaakt. Aangename muziek waarbij de inzettende ouderdom een warme melancholie heeft geïntroduceerd. Dit album is kortom het uitproberen waard, hoewel het geluid enkele kneusplekken kent.

Luke Peerdeman