PBIIConcert

In 2017 bestaat PBII in combinatie met het Plackband tijdperk veertig jaar en dat wil de band uitgebreid vieren middels de PBII 40th Anniversary Surprise Party. Grofweg zou het programma er als volgt uitzien: voor de pauze de lancering van het nieuwe album “ROCKET! The Dreams Of Wubbo Ockels” door PBII, aangevuld met vier strijkers en een percussionist. Na de pauze stapt de band in een tijdmachine en gaan ze heel ver terug in de tijd met diverse samenstellingen van Plackband. Het hele programma wordt op z’n Haags aan elkaar gepraat door iemand die meer van band weet dan de leden zelf. Een echte surprise party dus, voor fans, vrienden en bekenden. Reden te meer om op een warme zondagmiddag een bezoekje te brengen aan de Zoetermeerse poptempel.

Het optreden wordt voorafgegaan door een aankondiging door de broer van Wubbo Ockels, Jan Hendrik, die het aspect duurzaam nog eens benadrukte, wat hier niet alleen slaat op het gedachtengoed van zijn broer, maar ook op de lange historie van de band.

Het podium vult zich langzaam met de band, drie vrouwelijke violisten en een celliste. Het openingsnummer van het optreden is, zeer toepasselijk, Ouverture (ROCKET part 1) voorafgegaan door een introductie van Ockels’ weduwe Joos op video. Een vioolintro en vocalen plus een herkenbaar thema maken dit nummer tot een melodieus geheel. Gravity krijgt de pompende bas van de uitstekende bassist Alex van Elswijk mee terwijl Life In The Clouds een hoofdrol kent voor de klassiek geschoolde sopraanstem van Nathalie Mees en het kenmerkende  unisono geluid van gitaar en toetsen. Trapped is het nummer wat op het album wordt gezongen door Hackett-vocalist Nad Sylvan. Het geluid is nog steeds niet goed, de bas staat veel te hard afgesteld, terwijl de drums te zacht doorklinken in de mix. Main Theme (ROCKET part 2), ‘we are astronauts’, is een echte prog song met een hoofdrol voor Brautigam en zijn lyrische gitaarspel.

Blue Marble is een krachtig uptempo rocknummer met hoofdrollen voor zang, viool en gitaar. Dan is het tijd voor de introductie van de band, Ronald Brautigam neemt de honneurs waar. Op de grote schermen wordt een filmpje getoond over de nieuwe naam van het theatergebeuren wat uit ROCKET gaat voorkomen: Future. On My Own Again is enigszins Camel-achtig met een sterke gitaarsolo van Brautigam. Pure Destruction wordt gevolgd door Mother. Dit nummer gaat zowel over Mother Earth als over mevrouw Brautigam, 93  inmiddels en aanwezig in de zaal, aldus een trotse zoon. Het nummer wordt ook als single uitgebracht en gekenmerkt door een melodieuze baslijn. Grand Finale (ROCKET part 3) is het laatste nummer voor  de pauze en behoorlijk heavy, benieuwd naar de mening van mevrouw Brautigam. Het nummer kent een indrukwekkende finish met een enorm crescendo. Na ruim een uur is het tijd voor de pauze.

Na een half uur meldt zich een echte Haagse Harrie met de naam Jan Vrolijk op het podium met een verhaal over de historie van de Haagse band, in plat Haags tot groot vermaak van het overwegend Haagse publiek. Over de totstandkoming van de vreemde naam, over sintis ijzers en strakke plassers. Vermakelijk maar een ietsie pietsie te lang. Veertig jaar is ook niet niks. Er wordt gestart met een aantal nummers uit de beginperiode van de band in de jaren zeventig, toen nog onder de naam Plackband.

Met de oorspronkelijke bassist, Albert de Keijzer, en de toenmalige zanger Kees Bik wordt het nummer See The Dwarf ingezet waarna Bik ook nog dertig seconden solozang voor zijn rekening neemt. Dat doet hij ook tijdens Seventy Warriors. Koos Sekrève is de nieuwe zanger die het Franstalige rocknummer L’enfant du 92’ieme op uitstekende wijze vertolkt, ook Ronald Brautigam laat zich van zijn beste kant horen, prima song. De periode waarin de band onder de naam November door het leven ging, midden jaren negentig, betekent de entree van drummer Ed Wernke, onder andere bekend van For Absent Friends en Squonk. Michel van Wassem neemt de vocalen voor zijn rekening. Een extra compliment voor de prima fretloze bas van Van Elswijk en de percussie bijdrage van Ignas te Wiel, vooral tijdens het nummer Afrika. Memory wordt opgedragen aan overleden zanger Karel Messemaker, van Wassem verzorgt de zang op deze gedragen ballade. Het laatste nummer uit de November periode is With You, een meer poppy song met sterke referenties aan Marillion.

Voor het strijdbare Plastic Soup bestijgt al weer een andere bassist de planken, in dit geval Harry den Hartog, een ervaren snarenplukker, op een zessnarig model nog wel. Tijdens Fata Morgana zijn zelfs twee bassisten op het podium te bewonderen, de rol van solobassist valt ten deel aan de begaafde den Hartog, inclusief bijzondere effecten. Mede door de vele personeelswisselingen en wat technische problemen zakt het tempo een beetje in en verliest een deel van de toeschouwers de focus. Die focus komt slechts ten dele terug tijdens Perfect Day van de rockopera “1000 Wishes”. Tijdens de toegift Happy Energy is de hoofdrol weggelegd voor Nathalie Mees. Haar mooie zangstem past perfect bij de positivisme van dit nummer wat ook van het nieuwe album afkomstig is.

Er zijn ook wat kritische punten te noteren. De zang is matig, Ruud Slakhorst heeft af en toe moeite met de hoge noten en de echte power ontbreekt in zijn stem. Gelukkig wordt hij gered door de achtergrondzang van Mees en van Wassem. Zoals al eerder gemeld, het geluid in de zaal is matig tot slecht, vooral in het begin. De basgitaar klinkt veel te zwaar door in de mix terwijl de drums en de percussie nauwelijks doorkomen. De plexiglas drum kooi moet de overspraak met andere instrumenten tegengaan maar werkt iets te goed: de machtige klappen van drummer Tom van der Meulen dringen nauwelijks door tot het eindresultaat. De unisono partijen van gitarist Ronald Brautigam en toetsenist Michel van Wassem waren altijd al het hoogtepunt van de muziek van PBII en voorgangers en dat is gelukkig onveranderd gebleven. Veel filmpjes ook, van Ockels zelf tot reclame voor de theatertour en de zakelijke partners, informatief, maar het neigt naar overkill.

De nostalgische dia’s die de nummers na de pauze begeleiden hadden een grappig effect, de vergelijking met de heren op het podium was zowel vermakelijk als pijnlijk. De anekdotes waren grappig maar duurden veel te lang waardoor het totale optreden met ruim drie uur inclusief pauze aan de lange kant was.

Het blijft natuurlijk een uiterst sympathiek initiatief en loffelijk streven om de wereld een beetje beter te willen maken. Dat laatste geldt ook voor de show, er zal nog wel enig sleutel- en schaafwerk nodig zijn voordat de serie van theateroptredens van start kan gaan. Dat is echter pas voor 2018-2019 gepland dus er is nog voldoende tijd. Opvallend veel vrienden, familie en VIP’s, misschien wel groter in aantal dan de reguliere bezoekers, ik schat in totaal zo’n 250 man had op deze warme zondagmiddag niet voor het strand gekozen.

Maar we moeten dit optreden ook niet zien als een volwaardige show maar meer waarvoor het ook werd aangekondigd: de doop van het nieuwe album en een feestje voor fans, familie en vrienden. En dat was het ook. Benieuwd hoe laat de after-party is geëindigd.

Verslag: Alex Driessen
Fotografie: Eric de Bruijn