PendragonAlbum

Toen Sander nog een Sandertje was, bleek het een logische stap als je vanuit het instituut Marillion via Pendragon verder de symfo / neo-prog wateren invoer. Hoewel symfonische rock voor mij in de dagen helemaal nog niet zo logisch was, ben ik toch het riviertje richting Pendragon ingevaren. Het hier besproken “Fallen Dreams And Angels” (enkel op de hoes vermeld als zijnde “Fallen Dreams + Angels”) is een zogenaamde ep (Extended Play), wat er eigenlijk op neer komt dat het of een lange cd-single is of een kort album. De reden van uitbrengen van dit 25 minuten durende mini-album in plaats van een volwaardig album, lag volgens officiële berichten aan het drukke schema van toetsenist Clive Nolan (Strangers On A Train, Arena, Shadowplay etc.) al heeft zanger, gitarist en Pendragon baas Nick Barrett ook wel eens losgelaten dat het door een combinatie van luiheid en het slechts in bezit hebben van vier volwaardige nummers kwam.

Toen dit album in 1994 verscheen zat Pendragon in zijn meest bewierookte periode. De albums die rond “Fallen Dreams And Angels” verschenen in de vorm van “The Window Of Life” (1993) en “The Masquerade Overture” (1996) worden tot het beste werk gerekend van deze Engelse symfonische rock/pop groep. Gelukkig is dit tussenliggende tussendoortje geen uitzondering op die regel en biedt “Fallen Dreams And Angels” een kwartet nummers welke in de rangorde der Pendragon kwaliteitsongs bovenin meedraaien. Sterker nog, volgens mijn bescheiden mening is “Fallen Dreams And Angels” het beste wat de band in zijn lange carrière op de symfonische mensheid heeft afgeschoten.

De cd trapt af met het licht epische The Third World In The U.K. dat gelijk een Pendragon laat horen waar de groep in die jaren voor staat. De stem van Barrett staat voor in de mix en heeft een lichte galm over zich gegoten gekregen door medeproducer en mixer Karl Groom (o.a. Threshold en Shadowland). De toetspartijen van Clive Nolan zijn uit duizenden herkenbaar – dan weer frivool dan weer zo wollig als het maar kan. De drumpartij van Fudge Smith is ietwat dof doch nimmer irriterend en de baspartijen van Peter Gee zijn zoals altijd niet opvallend maar wel zeer nuttig. Het einde komt wel ietwat abrupt, maar ruim zeven minuten Pendragon in optima forma doen je verlangen naar meer. En dat ‘meer’ dat krijgen we. Het opvolgende Dune is het meest commerciële nummer van de plaat. Hoewel het lied zoeter dan zoet is en het bombastische sentiment overal op de loer ligt, heeft Dune het bij mij altijd erg goed gedaan. Het onderliggende gitaar getokkel van Barrett is fantastisch en de stuwende baslijn ronduit fraai. Ondanks dat dit nummer nou niet bepaald de grootsheid van de symfo etaleert, is deze tranentrekker een zeer welkome aanvulling op de andere drie tracks.

Het derde nummer in de rij is dan weer het meest symfonische van het stel. Dit komt vooral door het lange instrumentale gedeelte dat meer dan de helft van Sister Bluebird opeist. Nick Barrett hangt voor even zijn microfoon aan de wilgen en laat zijn gitaar spreken. Als ik schrijf ‘spreken’ dan bedoel ik ook echt spreken: een minuten durende solo die de kwaliteit van de gitarist Nick Barrett ten volle benut. Het onderliggende toetstapijt zorgt voor nog net dat beetje extra warmte wat het nummer nodig heeft. Wederom zijn de drumpartijen van Fudge Smith wat dof en daar ligt dan nog de mogelijkheid om nog net iets meer uit dit uiterst fraaie nummer te halen.

Het afsluitende titelnummer is behalve een fanfavoriet ook één van de lievelingsnummers van de band zelf. Het redelijk rustige nummer is een waardig afsluiter van “Fallen Dreams And Angels”. Clive Nolan mag voor de laatste keer zijn vingervlugheid laten horen en mede door het ontbreken van een echt opvallende gitaarsolo doet band opperhoofd Barrett een stap naar achter en mag Clive Nolan alle aandacht zelf gretig inhaleren. Met deze flinke vijf minuten komt er een einde aan de ruim 25 minuten durende Pendragon trip.

Nick Barrett en consorten brengen met dit viertal nummers een prima muzikale prestatie. Hoewel het luisterplezier kort is heeft “Fallen Dreams And Angels” toch alle ingrediënten in zich waar een goede Pendragon plaat aan moet voldoen. Aan deze ep zullen erg weinig neo-prog volgers zich een buil vallen en voor de Pendragon fanaat is dit zelfs verplichte kost.

Sander Kok