We spreken 1988. Dat jaar krijgt Nederland er met Nederland 3 een derde tv kanaal bij. De maximumsnelheid gaat van 100 naar 120 km per uur. PSV wint de Europacup voor landskampioenen en het Nederlands elftal wint het Europees Kampioenschap. De single Teardrops van Womack & Womack wordt dat jaar de best verkochte single en George Michael brengt zijn lp “Faith” uit. De popmuziek doet het nog steeds bijzonder goed en de muziekverkoop blijft maar stijgen.
Pendragon heeft een drie jaar eerder het debuutalbum “The Jewel” uitgegeven. Met de opvolger, deze “Kowtow”, wordt de ultieme poging gedaan om een hitalbum af te leveren. Wat Marillion kan met Kayleigh en Yes met Owner Of A Lonely Heart, dat moeten zijn toch ook kunnen? Het resultaat is een enorme knieval naar de het geluid van dat moment.
De nummers op “Kowtow” zijn veelal rond de vier minuten, ideaal voor een single. Deze nummers zijn compact en hebben een duidelijke kop en staart. Ze zijn daarbij erg gericht op de zang van Nick Barrett. Daar wringt voor een groot deel meteen de schoen. Niemand zal me tegenspreken als ik zeg dat Barrett een matige zanger is, maar op dit album is het regelmatig tenenkrommend. Zijn felle bijtende zang in combinatie met zijn wat lompe uitspraak maken de nummers niet bepaald sterker.
Het materiaal is niet overal sterk genoeg, wat miskleunen als Saved By You en The Mask oplevert. Het uptempo Time For A Change is daarentegen een prima 80’s songs. Uptempo en met een uitstekende melodie. Het nummer speelt overigens wel heel erg leentjebuur bij het Phil Collins nummer Don’t Loose My Number. Ook I Walk The Rope is een sterke troef.
Toch heeft Pendragon in de vorm van The Haunting een ware klassieker in handen. Dit nummer zit zo goed in elkaar! Het blijft, ook meer dan 20 jaar later, nog fier overeind staan. Ook de ballade 2 AM is prachtig. Deze twee nummers rechtvaardigen al de aanschaf van dit album.
Het album was lange tijd slecht te verkrijgen. Met deze heruitgave is dat probleem gelukkig verholpen. Het nieuwe artwork is mooi en het is leuk dat er drie extra nummers op staan. Toch is het een gemiste kans dat het album niet geremasterd is. Daar was echt nog wel winst te behalen.
In de omvangrijke discografie van Pendragon is dit album zonder twijfel de zwakste broeder. Wie dit album daar los van kan zien, heeft een meer dan redelijk 80’s album in handen.
Maarten Goossensen