Jubileumedities en –concerten van cd’s die zoveel jaar bestaan zijn bijna niet aan te slepen. Elke zichzelf respecterende groep lijkt wel iets met een jubilerende schijf te doen. Pendragon maakt hierop geen uitzondering. Het is twintig jaar geleden dat “The Masquerade Overture” werd uitgebracht. Dit wordt algemeen gezien als een van de meest spraakmakende cd’s van deze Britse groep onder leiding van Nick Barrett. Dus past het opnemen van een cd om dit te vieren in de trend. Polen voelt voor dit gezelschap kennelijk als thuiskomen, want niet voor het eerst neemt Pendragon een dvd op in dit land en evenmin in het Wyspianski theater in Katowice.
“The Masquerade Overture” wordt allereerst integraal uitgevoerd, compleet met de klassieke intro, inclusief de twee extra nummers op de bonus cd. Dat betekent dat de kraker Paintbox langskomt en het fraaie King Of The Castle. De gitaarsolo op Masters Of Illusion is en blijft om te smullen. De heren hebben er zin in, zij spelen met enthousiasme, overigens zonder dat de vonken eraf vliegen. Voor een avondje show moet je zeker niet bij Pendragon zijn. Nick Barrett als onbetwiste leider trakteert het publiek traditiegetrouw op zijn heerlijke, meeslepende gitaarspel. Zijn zang is zoals bekend niet oorstrelend, maar nergens vliegt hij uit de bocht. Een kort praatje tegen het publiek, een beetje rondlopen over het podium, dat zijn wel de grootste uitspattingen die we te zien krijgen. Het begint inmiddels ook te wennen dat er twee dames op het podium staan bij concerten van Pendragon. Christina Booth (wie kent haar niet?) en Verity Smith zorgen als achtergrondkoortje voor een welkome aanvulling op de zang van Barrett.
Clive Nolan verzorgt met veel vakmanschap het toetsengedeelte dat naast de alom aanwezige Barrett het hart van de sound van Pendragon vormt. Aan Nolan’s gezichtsuitdrukking valt nooit af te lezen of hij het naar zijn zin heeft. Peter Gee doet gewoon waarvoor hij is aangenomen: bassen en met Jan-Vincent Velasco heeft de band een prima drummer in de gelederen.
Het geluid is allerbest en de beelden zijn goed. Het kan bijna niets anders want hij trekt alle aandacht naar zich toe, maar Barrett is wel erg dominant in beeld. De beperkte interactie met het publiek trekt de regisseur ook door naar de opnamen. We krijgen nauwelijks iets van het publiek te zien.
Na “The Masquerade” krijgen we een doorsnede van het werk van de band te zien. Het is niet vreemd dat een flink blok voor het meest recente werk, “Men Who Climb Mountains”, is ingeruimd. Beautiful Soul (met mooie achtergrondvocalen), Come Home Jack (lang, subtiel uitgesponnen intro en fraaie gitaarsolo) en Explorers Of The Infinite komen langs. Tijdens Nostradamus kunnen de handjes de lucht in en klapt het publiek de handen stuk. Nog een keer geeft Barrett alles wat hij heeft in Indigo en dan is het concert voorbij.
Natuurlijk ontbreken de onvermijdelijke extra’s op de beeldplaat niet: een interview met Velasco en Gee en een vakantiefilmpje van Barrett met het nummer Bardo op de achtergrond. Dit laat geen onuitwisbare indrukken achter.
Dvd registraties kunnen nog wel eens tegenvallen. Dat is bij “Masquerade 20” zeker niet het geval. Pendragon heeft er een mooie ode aan dit bijzondere album van gemaakt en de band doet wat eigenlijk bij hen standaard is: kwaliteit leveren en geïnspireerd spelen om het publiek te behagen.