PendragonAlbum

5 jaar na het uitkomen van “The Masquerade Overture” is Pendragon weer terug met een nieuw studio album. Mijn verwachtingen rond dit album waren best hooggespannen, maar na meerdere luisterbeurten kamp ik toch met wat gemengde gevoelens over dit nieuwe album. Muzikaal gezien is de cd prima in orde, het artwork is verbluffend mooi en de productie doet lekker warm en vol aan, maar ondanks dat zit het een en ander me toch niet lekker. Pendragon heeft namelijk, in mijn ogen, weinig progressie geboekt. Ik had gehoopt dat de heren uit een wat ander vaatje zouden tappen en een wat meer “gedurfder” album zouden uitbrengen. “Not Of This World” is geheel in de stijl van “The World” en “The Masquerade Overture” en dat vind ik best jammer.

Is dit nieuwe album dan een slecht album? Nee, absoluut niet zelfs. Wanneer je je neerlegt bij het eerder genoemde feit, kan je niet anders concluderen dat dit album weer een neo-prog briljantje is geworden. Het album is doorspekt met schitterend gitaarspel dat, samen met het dames achtergrondkoortje, regelmatig de muziek in Pink Floyd sferen brengt.

Het zijn toch vooral de instrumentale delen die mij het meest aanspreken. Neem nu de titelsong: in het begin van dit nummer zijn het Nolan en Barrett die hier hun kunnen etaleren. Heerlijke bombastische toetsen doorspekt met snelle synthloopjes en melodieus, snijdend gitaarspel gaan hier het duel met elkaar aan en dat alles over een solide basis van gedegen bas- en drumwerk. En zo zijn er nog meer hoogstandjes op dit album te vinden. Zoals bijvoorbeeld in het middengedeelte van A Man Of Nomadic Traits. Dit lange instrumentale gedeelte deed me volledig uit mijn dak gaan! Er lijkt dan ook geen einde te komen aan deze slepende en emotionele gitaarsolo.

Emotie is sowieso het kernwoord voor deze CD. Uitgangspunt zijn Barrett’s persoonlijke ervaringen van de afgelopen jaren. Jaren waarin hij o.a. een echtscheidingsproces heeft doorgelopen. Een ingrijpend gegeven wat zijn weerslag vind in persoonlijke teksten en muziek met een hoog emotieniveau. De gevoelige gitaarsolo’s en de warme toetsen van Nolan zijn daar voor het grootste deel debet aan. En dit alles word ook weerspiegeld in het boekje van de CD. Uit de vele afbeeldingen kan je allerlei hints halen die slaan op de inhoud van de teksten. Wederom een echt zoekplaatje dus.

Wat was nu nog meer de oorzaak van mijn gemengde gevoel rond dit album? Dat is toch wel de zang van Nick Barrett. Veel mensen vinden deze goed, maar ik kan daar niet in meegaan. Zijn zangstem vind ik niet goed bij de muziek passen. In de rustige stukken vind ik zijn stem nog best te doen, maar zodra hij zijn stemgeluid laat aanzwellen wordt het al snel schreeuwerig en vind ik het toch wel wat lomp aandoen. Daarentegen is zijn uitspraak zo duidelijk, dat de teksten makkelijk zonder boekje zijn te volgen.

Als bonustracks zijn de akoestische versies van Paintbox en King Of The Castle toegevoegd. Opgenomen voor de Poolse verzamel-CD “Pendragon – The History 1984-2000” en ik ben maar wat blij dat ze dit gedaan hebben, want het zijn werkelijk schitterende uitvoeringen. Twee akoestische gitaren zorgen voor een adembenemend instrumentaal tussenstuk op Paintbox. Ik verbaasde me erover hoe Nick Barrett en Peter Gee, met schijnbaar zoveel gemak, zo’n mooie wending aan een nummer kunnen geven. De damesstem in King Of The Castle (ook bekend als The Shadow Part 2) geeft deze versie ook al een licht Floydesque tintje mee, hoewel ook de akoestische Genesis om de hoek komt kijken.

Ondanks mijn kritische kanttekeningen kan ik toch gerust concluderen dat “Not Of This World” een topalbum is geworden. Hij heeft wat luisterbeurten en gewenning nodig maar dan zit hij ook geramd!

Maarten Goossensen

CD:

2LP: