PendragonConcert

“Wat is het Nederlandse woord voor political correctness?” vroeg Nick Barrett het publiek. “Shit!“, antwoordde iemand uit de zaal, een grijns op de amicale gitarist/zanger toverend. Het tekent de sfeer van het concert dat Pendragon gaf op zaterdag 4 oktober 2008. Een buitengewoon puike, retestrakke show, zónder ook maar één moment het idee te geven dat het geheel ingestudeerd was. Je kan vinden van Pendragon wat je wilt, maar ze zijn in elk geval puur.

“Pure” – daarover gesproken – was op de avond van het concert voor het eerst te krijgen, maar het verraste me niet dat enkele aanwezigen reeds het materiaal op niet-zo-legitieme wijze tot zich hadden genomen. Hoewel Nick een bekende tegenstander van downloaden is, hoeft hij zich eigenlijk geen zorgen te maken. “Pure” of niet, Pendragon stond voor een uitverkocht en daardoor stampvolle en buitengewoon gezellige Boerderij. Vooral de nieuwe drummer Scott Higham toonde zich apetrots voor zo’n feestelijke zaal vol fans. Hij bleek gelijk al een enorme aanwinst voor de band. Hoewel voorgangers Joe en vooral Fudge bepaald geen misselijke drummers zijn, bleek Higham een geweldige drummer met niet alleen een fantastische timing en vibe, hij is direct integraal onderdeel van de band. Waar bassist Peter Gee en toetsenist Clive Nolan in het verleden weleens overkwamen als de knechtjes van Barrett, trok Higham de band en zijn leider naar zich toe en stal bijna de show.

Bijna, want de gitaarkunsten van Barrett zijn van zulke grote klasse dat niemand aan deze eigenwijze, extraverte man kan tippen. De ene na de andere geweldige solo liet hij horen, ondersteund door het altijd solide en funky basspel van Gee. De solo in The Voyager, om maar een voorbeeld te geven, was hemeltergend mooi, terwijl Nolan’s inventieve toetsenspel ditzelfde nummer naar een hoger plan bracht. Ook A Man Of Nomadic Trails was een hoogtepunt, hoewel ik merkte dat de solo en tempowisseling halverwege niet geheel vlekkeloos verliepen. Daarnaast was Barrett ook verrassend goed bij stem. Je kan vinden van zijn stem wat je wilt, het is fijn te merken dat zijn zangkunsten live nooit te wensen overlaten, en dat hij daarnaast ook lustig blijft door soleren mag een klein wonder heten.

Nolan kreeg trouwens alle ruimte te soleren en het naar zijn zin te hebben. Een verrassing was Circus, een nummer van “The Jewel”, dat hij lekker fel en smakelijk van solo’s voorzag. Een belangrijk aandeel van hem zat ook in Erashead, een nummer van “Pure”, dat iedereen al kent van het YouTube-filmpje. In de langere uitvoering kwam het nummer beter tot zijn recht, en kan direct toegevoegd worden aan de alsmaar uitdijende collectie Pendragon-klassiekers. Dat kan eveneens gezegd worden van de ballad It’s Only Me, dat een gitaarsolo aan het einde kent en het door het publiek zo gewaardeerde Pendragon-kippenvel oplevert.

Met een set van zo’n twee-en-half-uur kreeg het publiek waar ze voor kwam: een lékker, hypersymfonisch avondje uit. Met een heerlijk ontspannen, vrolijk kletsende Barrett in het stralende middelpunt. Concerten als deze zijn de reden dat Pendragon – samen met IQ – op eenzame hoogte staat in de progressieve rock. Puur genot!

Markwin Meeuws (tekst)
Eric de Bruijn (fotografie)