PeninsulaAlbum

Peninsula is een progressieve instrumentale groep uit het Schotse Mallaig, die naast drummer George Robertson maar liefst drie gitaristen in haar gelederen heeft, te weten David Boothby, James Blackford en Tom Blackford. De beide Blackfords hanteren ook nog eens de basgitaar en Tom neemt en passant ook nog de keyboardpartijen voor zijn rekening. Je verwacht daarmee al snel een postrockachtige opzet, maar nee, niets van dit alles. Hun eerdere releases bevatten lange en grotendeels onbewerkte jamsessies en optionele soundtracks voor twee stille Fu Manchu-films die zijn uitgebracht in een Blu-ray-box. “Anemoia (A Memory In Nine Movements)” is van een geheel andere orde.

Opgenomen over een periode van vier jaar, tussen 2019 en 2023, in Karma Studios, Stoke Newington, Londen en diverse andere locaties, bevat “Anemoia (A Memory In Nine Movements)” maar één nummer, waarvan de negen delen soepeltjes in elkaar overlopen. In wezen is het één lange sfeercompositie, waardoor het formaat meer als ep beschouwd moet worden. Daarom zou deze uitgave in veel opzichten kunnen worden beschouwd als hun eerste echte release.

Het uiteenlopende gitaarspel is van een uitstekend niveau en vloeit moeiteloos tussen elk van de negen (naamloze) delen door als een boterzachte kipspies in warme fonduekaas. Hierdoor ontstaat een verscheidenheid aan verschillende texturen en melodieën, wat voor de luisteraar een  meeslepende ervaring oplevert. De gitaarsolo’s laveren zachtjes heen en weer tussen het kenmerkende geknirsp van Jeff Beck op zes snaren en de ruimtelijke echo’s van David Gilmour.

Liefhebbers van de oude Porcupine Tree uit de begin jaren 90 periode gaan een aha-erlebnis ervaren. Verwar de albumtitel “Anemoia” alleen niet met het instrumentale album “Metanoia” van Steven Wilson en consorten. De hele soundopbouw en productie van “Anemoia” lijken veel meer op de instrumentale ep’s “Voyage 34” uit 1992 en “Moonloop” uit 1994. De kirrende baby, de run like hell gitaarloopjes, het licht gekruide krautrocklaagje en de radio op de achtergrond als geluidscollages, het is er allemaal. Hier wordt ruimschoots de tijd genomen om je in 25 minuten een spirituele ervaring mee te geven in het psychedelisch spectrum waar je niet alleen u, maar ook Shine on You Crazy Diamond tegen kunt zeggen of open “The Gates of Omega”. Want het subtiele percussiewerk komt heel erg in de buurt te liggen van het meesterwerk van Moongarden.

Het delicate geluid wordt niet volgepropt, het geheel ademt en laat ruimte open voor eigen interpretaties en brengt rust waardoor je even kunt zweven. Anemoia wil zoveel zeggen als het hebben van nostalgische gevoelens voor een tijd die je nooit hebt meegemaakt. Peninsula laat dit voor diegenen die dit hebben gemist met hun album allemaal beleven en alle anderen herbeleven.