Penny's Twisted FlavourAlbum

Ongeveer een half jaar terug attendeerde een goede vriend mij erop eens op You Tube te gaan kijken naar Penny’s Twisted Flavour, een nieuwe melodieuze progmetal rockband uit Dordrecht. Zoals helaas te vaak, was ik het alweer vergeten bij thuiskomst, totdat deze vriend later bij me langskwam en het filmpje liet zien. Ik viel bijna van mijn stoel. Zonder gekheid – ik ben inmiddels veel gewend op muziekgebied en ben ook behoorlijk op de hoogte van Nederlandse progbands – maar op dat moment had zoiets van: zo dan, dit is echt goed, waar komen die lui opeens van vandaan?

De heren en dame van de band hadden een filmpje geplaatst met de vorderingen in de studio tijdens het opnemen van hun debuutalbum. Ik heb in een deuk gelegen, want het zit vol humor, maar je ziet en hoort direct de professionaliteit van het gezelschap. Wat een buitengewoon talent!

De bassist heeft onlangs het album persoonlijk bij mij thuis afgeleverd en ik heb het schijfje meerdere malen beluisterd. En, beste lezers, deze plaat staat als een huis! Ik ben geneigd te beweren dat een band met potentie een strakke drummer dient te hebben, nou Harmen Kieboom is een superstrakke drummer boordevol talent. De andere muzikanten hebben totaal geen problemen om hem te volgen en spelen even strak mee alsof het zo hoort. Chapeau derhalve!

Mijn eerste indruk van dit album is een heel prettige; het is progmetal met voldoende aandacht voor gevoel. Techniek is er volop, maar nooit om de techniek op zich en dat vind ik vrij zeldzaam, maar o zo relevant binnen dit genre. Zonder de band in een hokje te willen plaatsen, beluister ik invloeden van het Nederlandse Sun Caged en de Amerikaanse acts Dream Theater, Derek Sherinian (Planet X) en zelfs een vleugje van het Britse Genesis, maar de Franse band Lord Of The Mushrooms komt ook aardig in de buurt. Vanwege de vele midtempo – soms beetje jaren ’70 – hardrockpassages die op Amerikaanse leest geschoeid zijn, gaan mijn referenties ook uit naar bands als Hourglass en Ice Age. Maar eveneens een band als Nightingale (komt uit Zweden voor de goede orde) schiet mij zo nu en dan te binnen, mede door het smeuïge toetsenwerk. Voorwaar een bijzonder boeiend gezelschap!

De productie is heel prettig en professioneel, lekker om naar te luisteren. In de meer technische passages raakt de muziek hier en daar een band als Spheric Universe Experience (gelukkig zonder die schreeuwlelijk van een zanger), maar PTF heeft véél meer balans en gevoel in de composities.

Zanger Marc Mes heeft een volle rockstem die ook in de ballads mooi tot uiting komt, zijn geluid doet denken aan hardrockzangers uit de jaren ’70 en ’80  (ja, zelfs de eerste zanger van ACDC – God hebbe zijn ziel – gaat door mijn hoofd). Dit vind ik een aangename combinatie met de wat modernere muziekstijl op dit album. Ook de achtergrondkoortjes klinken helder en zuiver.

Mark Bogert is een gitarist van wereldklasse (in alle opzichten) en Matthijs Kieboom volgt hem moeiteloos met z’n warme bassound. Last but not least, toetseniste Wendy Heuvelmans. Zij speelt zeer interessante synthesizerthema’s met mooie gefilterde klanken, echt Hammondspel en zij vertoont haar kunsten ook op een ware vleugel! Hoe goed de emulatie van deze instrumenten op de computer ook is vandaag de dag; er gaat nog steeds niets boven ‘The Real Thing’. Wendy hanteert zelfs Mellotronklanken, hetgeen de band een klein randje neoprog meegeeft. Het enige wat nu nog ontbreekt is een goede en geschikte platenmaatschappij om de band op de kaart te zetten en dat verdienen deze jongelingen dubbel en dwars!

O ja, vergat ik haast te melden dat ene Ton Scherpenzeel (Kayak, Camel) dus ook vertrouwen in dit gezelschap heeft, want de oude meester heeft zich laten lenen voor een toetsensolo in het nummer A Way Out, en dat doet Ton zeer zeker niet bij het eerste de beste progbandje.

Kortom, we draaien de aloude uitspaak maar eens om: hoe dichter bij Dord, hoe beter het wordt ”Made in Holland”.  Deze dame en heren gaan een mooie toekomst tegemoet, of ik moet me bijzonder vergissen.

Joop Klazinga