Perfect BeingsAlbum

Ruim een jaar geleden maakte het debuut van het uit Los Angeles afkomstige Perfect Beings een enorme indruk op mij. Het schijfje eindigde op de tweede plaats in mijn top 10 van dat jaar. De band was zelf onder de indruk van de onderlinge chemie die tijdens het maken van dit album al snel was ontstaan. Zanger Ryan Hurtgen had in no-time nieuwe nummers geschreven die bij alle bandleden in de smaak vielen. Er werd een crowdraiser opgezet, die in korte tijd voldoende ophaalde om de studio te kunnen boeken.

Het nieuwe album, dat eenvoudig de titel “II” heeft gekregen, vergt een stuk investering van de luisteraar. Het geeft zijn geheimen niet direct prijs. Het is een onvervalste groeiplaat. En aan die groei lijkt maar geen einde te komen. Zijn dat niet altijd de beste albums? De lat lag na het geweldige debuutalbum al torenhoog, maar de band lijkt van die druk geen enkele last te hebben.

Dit tweede album is zeker geen herhaling van zetten. In die valkuil is de band gelukkig niet gestapt. De invloeden van Yes zijn zeker nog aanwezig maar minder dominant. Ze ontwikkelen steeds meer een eigen geluid. Verder blinkt dit vijftal uit in diversiteit én intensiteit. Want dat het beluisteren van dit zilverwerkje om toewijding van de luisteraar vraagt staat buiten kijf. Wat ook hier echter weer als een paal boven water staat zijn de sterke composities. In de basis zijn het negen zeer sterk gecomponeerde liedjes (het korte Samsara is meer een sfeer creërend werkje) met een duidelijke kop en staart. Maar de invulling en de instrumentale uitstapjes zijn verbluffend goed.

Af en toe kan de band behoorlijk intens en complex uit de hoek komen met tegendraadse structuren en dito instrumentale passages, maar steeds wordt de balans weer gevonden. Luister maar naar Cause And Effect en het prachtige Volcanic Streams dat al deze elementen in zich heeft en dat van complex transformeert in een ijzersterke prog-popsong. Ook The Yard is een prachtig muziekstuk, met ruimte voor een lekker portie jazzinvloeden, maar ook met prachtige zanglijnen. Met Go maakt de band moeiteloos ruimte voor een 80’s aanvoelend nummer dat bij vlagen aan A-Ha en Franky Goes To Hollywood doet denken en even later juist weer aan King Crimson. Let op het fenomenale baswerk van Chris Tristram, niet alleen in dit nummer overigens. Hij is zondermeer een van de smaakmakers.

De toetsen van Jesse Nason hebben over het geheel genomen meer ruimte gekregen en dat doet de muziek goed. Niet dat hij veel op de voorgrond treedt, maar zijn invloeden zijn niet te missen. En als je echt gaat letten op wat hij allemaal laat horen dan kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat hij een fantastisch toetsenist is met een zeer goed gevoel voor doseren.

Het is echt verbluffend dat een band in een dergelijk kort tijdsbestek twee briljante albums kan afleveren. Ook dit album is weer zo heerlijk avontuurlijk en zo goed doorvlochten dat je niets liever wil dan het keer op keer weer te beluisteren. Dit album verdient het om door een zo groot mogelijk publiek gehoord te worden.

Het album komt op 16 oktober uit.

Maarten Goossensen