Perfect BeingsConcert

Verslag & foto’s: Govert Krul

Tijdens mijn verblijf in Los Angeles kreeg ik van vriend en collega Maarten Goossensen een tip (en impliciet verzoek). Perfect Beings zou die dag een integrale versie van het gelijknamige album spelen. Nu wil het toeval dat ik juist deze dag nog geen plannen had en een avondje goed gebalanceerde prog is natuurlijk nooit weg. Ik besluit dus gewapend met vrouw en dochter af te dalen naar Springstreet, down town LA.

Daar aangekomen valt direct op dat Springstreet in de avond letterlijk verschilt van dag tot nacht. Op straat lijkt het wel een scene uit een apocalyptische science fiction film, met groepen demonstranten, groepen mensen die heel blij kijkend een commune vertegenwoordigen en dat alles onder het toeziend oog van in lappen gehulde zwervers die lange tijd geen douche of maaltijd hebben gezien. Ietwat onzeker parkeer ik mijn huurauto langs de weg in de hoop deze later nog net zo puntgaaf weer aan te treffen. Struikelend over zeer uitgesproken types maken wij onze weg richting ingang van The Last Bookstore.

Daar aangekomen verandert de sfeer onmiddellijk. Zeer relaxte mensen van het type NERD lopen rustig rond en lijken in hogere sferen. Naar mijn idee niet zozeer door middelen, maar vooral omdat de artistieke beleving deze mensen ietwat losmaakt van het dagelijks bestaan. In de enorme winkel, die veel weg heeft van een woonkamer/bibliotheek is het gezelligheid troef. Enige waarschuwing is dat het niet is toegestaan langer dan een uur op een bankje te slapen.

Na kort zoeken zie ik achterin de zaak een klein podium met apparatuur staan. Voor dat podium zit een man met blonde krullen in een groene Schotse kilt diep in gedachten verzonken. Onmiskenbaar frontman Ryan Hurtgen. Ik twijfel hem aan te spreken, maar besluit dit niet te doen aangezien hij zich overduidelijk voorbereidt op het optreden.

Aangezien het podium vrij klein is en gevuld met veel apparatuur met achterin een klein filmscherm is het lastig een dynamische show te brengen. Toch slaagt de charismatische Hurtgen er vanaf de eerste seconde met groot gemak in zijn publiek aan zich te binden. Met het uiterlijk van een Lord Of The Rings personage en een introverte uitstraling neemt hij plaats achter zijn piano om de Beatlelesque aftrap te verzorgen. Aangezien het een integrale uitvoering betreft verwijs ik voor de verdere muzikale invulling naar de albumrecensie van Maarten. Ik kan echter aanvullen dat de presentatie zeer zorgvuldig is met prima muzikanten die met veel overtuiging en duidelijk plezier hun ding doen. Ik heb daarbij bewondering voor de wijze waarop men omgaat met technisch falen; hoewel balend van een dergelijke gebeurtenis pakt men direct professioneel door zonder het publiek te vermoeien. Verder probeert men het concept visueel te ondersteunen met beelden en een stukje toneel. Met cape en attributen zet men het verhaal kracht bij. Voor mij hoeft dit niet aangezien het vooral potsierlijk is gelet om de amateuristische invulling. Maar muzikaal gezien mag dit de pret geenszins drukken want het spelniveau ligt zoals gezegd hoog. Was op de plaat bassist Chris Tristram al indrukwekkend? Live is hij dat, rustig doch zeer bevlogen spelend op de achtergrond minimaal evenzo.

Na de welgemeende dankbetuiging voor de toch vrij redelijke opkomst is de avond ten einde en kijk ik met gezin terug op een zeer geslaagd optreden. En een bijzondere ervaring rijker bovendien. En ja, die huurauto stond er nog. Ongeschonden en wel!