PerihelliumAlbum

Uit Polen komt veel goeds tegenwoordig, hoewel de berg met promo’s elk jaar hoger lijkt te worden. Ook de formatie Perihellium is één van de nieuwe namen die boven komt drijven en die met “The War Machine” een tweede album neerzet dat er mag zijn.

Alleen, zoals u wellicht naar ruim twee jaar wel weet; deze recensent is geen liefhebber van overdreven virtuositeit en over de top gespeelde partijen. En daarmee verklap ik eigenlijk al de context van deze recensie en dus ook het album. Het pakt mij niet echt, maar mijn deskundig oor observeert wel dat we hier te maken hebben met een aantal getalenteerde rakkers die absoluut iets moois hebben geproduceerd met dit album.

De band is opgericht door toetsenist en gitarist Gerard Wrobel, die de band voornamelijk zelf in de steigers heeft gezet met zijn composities. Verder wordt de ritmesectie gevormd door bassist Bartek Bachula en drummer Seweryn Blasiak. Zanger Marcin Sulek lijkt volgens de website een gastrol te vervullen, hoewel hij wel degelijk in het bijbehorend artwork tussen de normale credits staat. Wel komt het op mij over of hij pas op het laatst is toegevoegd aan de band en niet een constant aanwezige factor is binnen de groep. Aan zijn kwaliteiten kan dat niet liggen, zijn stembanden hebben een lekkere rauwe en doorleefde sound die goed past bij de muziek van Perihellium.

De Polen spelen een pittig potje progressieve metal die vergelijkingen trekt met vooral Dream Theater, Metallica en in mijn optiek ook een beetje Vanden Plas. De riffs die gitarist Wrobel speelt zijn pittig en zullen vooral de liefhebbers van de stevige metal aanspreken. Het geluid is dynamisch en agressief in alle aspecten, zowel het muzikale gedeelte als de productie. De geluidskwaliteit spat bijna van enthousiasme uit je speakers, ik ben erg onder de indruk van de algemene sound. Wat mij dan persoonlijk tegen staat zijn de soms overdreven virtuoze partijen van de eerder genoemde Gerard Wrobel. De muzikale pluspunten van zijn spel worden breed uitgemeten en gaat mij al snel vervelen, ook doordat de songs in de andere aspecten bijna klinisch geperfectioneerd lijken te zijn.

Hoe dan ook, de liefhebbers van uitgesponnen progressieve metal met virtuoze neigingen zullen hier ongetwijfeld content mee zijn. Perihellium brengt een cd waar ze in elk geval productioneel en muzikaal gezien trots op kunnen zijn. Het moet je alleen wel liggen.

Ruard Veltmaat