Periphery

Periphery III (Select Difficulty)

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst:  Verenigde Staten
Label: Century Media
Website:  http://www.periphery.net/
Tracklist
The Price Is Wrong (3:56)
Motormouth (4:50)
Marigold (7:19)
The Way the News Goes... (5:03)
Remain Indoors (6:10)
Habitual Line-Stepper (6:52)
Flatline (5:50)
Absolomb (7:43)
Catch Fire (3:53)
Prayer Position (4:36)
Lune (7:47)
Jake Bowen: gitaar
Adam Getgood: basgitaar
Matt Halpern: drums
Mark Holcomb: gitaar
Misha Mansoor: gitaar
Spencer Sotelo: zang
Periphery III (Select Difficulty) (2016)
Juggernaut “Alpha – Omega” (2015)
Clear (EP) (2014)
Periphery II (2012)
Icarus (EP) (2011)
Periphery (2010)

Het eerste wat mij te binnen schoot toen ik de eerste twee, drie nummers van dit album beluisterde was de gedachte: dit kan nog wel eens de laatste recensie zijn die we van deze band op onze Progwereld site plaatsen. Niet omdat de muziek niet goed is, integendeel juist, maar het is gewoonweg niet echt geschikt voor de gemiddelde Progwereldlezer. Maar aangezien wij van Progwereld niet van gemiddelden houden, blijft deze recensie niet steken bij de eindredactie.

Stiekem was Periphery al een twijfelgevalletje, maar toch waren er in het verleden genoeg raakvlakken met de progressieve rock om de recensie van het project Juggernaut – “Alpha” en “Omega” te verantwoorden. Maar na het beluisteren van “Select Difficulty” moeten we toch de conclusie trekken dat de scheidslijn zo hier en daar wat overtreden is.

Kwade tongen kunnen spreken over zwalken, de band speelt namelijk enorm met de typering van waar en hoe je de muziek moet indelen. De pijn zit overigens vooral in de beginfase van het album. Nummers als The Price Is Wrong en Motormouth zijn snoeihard en gevuld met virtuoze en technische riffs, razende drums en bizarre ritmesnelheden. Maar ook de zang van Spencer Sotelo is spijkerhard. Die nummers zijn de overtreffende trap van progressieve, melodieuze metal en moeten eerder in het genre metalcore worden ingedeeld. Maar later op het album staan daar tracks tegenover die soms doen denken aan een jaren-negentig boyband of om in hedendaagse bands te blijven, One Direction.

Het zou ook opmerkelijk zijn als je als band bijna binnen 18 maanden drie steengoede  albums kan afleveren. Het fantastische tweeluik “Juggernaut” is weliswaar op één dezelfde releasedatum afgeleverd, maar die twee prachtplaten verdienen het niet binnen anderhalf jaar vervangen te worden door een opvolgende plaat. Je zou het haast downgraden van je eigen product noemen. De band heeft als excuus dat het meeste materiaal voor deze cd al een tijdje klaar lag (zelfs voor “Juggernaut”), het moest alleen nog worden uitgewerkt, opgenomen en aangevuld worden. Vandaar dat dit album ook de titelPeriphery III” mee heeft gekregen, aangezien het feitelijk het vierde album is. Dat bevestigt nogmaals dat de “Juggernaut” tweeluik als apart concept is neergezet.

Overigens is het echt niet allemaal snoeihard wat Periphery ons brengt op “Select Difficulty”.  Tegenover de pittige nummers staan tracks met een poppy ‘emo’ stem van Sotelo in de cleane zang. Hier komt dus de vergelijking met One Direction om de hoek kijken. Neem bijvoorbeeld Flatline, wat een referentie met de gemiddelde boyband niet uit de weg gaat. En die zang komt met een dito cheesy instrumentarium terug in de afsluitende track Lune. Het is zeker niet onaantrekkelijk, maar toch ook een beetje fout. En de ingezette klassieke strijkers en orkestrale toevoegingen voelen wat onwennig in het geluid van de band.

Maar er staan ook enkele juweeltjes op het album, neem bijvoorbeeld het schitterende Absolomb. Een fijne track en één van de hoogtepunten. Het opent met inventief drumwerk waar je bijzonder alert moet zijn op de verschillende ritmes in combinatie met het gitaarwerk. Maar ook de gitaarsolo van mastermind Misha Mansoor is vingerlikkend mooi. Het slot heeft ook een symfonisch en orkestraal einde, evenals Lune dat heeft.

Het is duidelijk, na de meesterwerken Juggernaut – “Alpha” en “Omega” heeft Periphery niet volledig kunnen overtuigen met dit album. Dat zou eigenlijk ook bijzonder creatief zijn geweest, aangezien die dubbel-cd’s net een dik jaar geleden zijn uitgebracht. Na afloop beklijft het gevoel dat de band wat aan het zoeken is naar een vernieuwde eigen stijl. Hoe dan ook blijven we deze band in de gaten houden en als er reden is om de band opnieuw op te nemen in de Progwereld bibliotheek zullen we dat zeker niet uit de weg gaan!

Ruard Veltmaat

Koop bij bol.com

Send this to a friend