PersefoneAlbum

Bands kunnen soms jarenlang onder de radar blijven en dan plotseling in het vizier opduiken. De Andorrese band Persefone heeft al drie platen gemaakt, maar pas met hun vierde zijn ze onder de aandacht gekomen van Progwereld. Niet dat de band met “Spiritual Migration” een doorbraak gaat maken, daarvoor bevindt deze plaat zich teveel aan de rafelrand van de prog. Het is progmetal met een grote nadruk op ‘metal’. Dat betekent grunts en screams, dreunende bas, scheurende gitaren en vooral een hoog tempo met veel noten per vierkante seconde. Je moet ervan houden.

Wel een beetje jammer dat we ze nu pas leren kennen. Een rondje Spotify langs de eerste drie albums, en vergeleken met dit nieuwe, laat zien dat de prog er een beetje af is. Het lijkt nu soms vooral om de snelle noten te gaan en de screams in de zang. Waar de oudere platen met gemak de vergelijking met bands als Symphony X en Scar Symmetry konden doorstaan, zou ik “Spiritual Migration” eerder vergelijken met hardcore death metal bands als Obituary en Bolt Thrower. Geen bands waar onze bezoekers dagelijks naar luisteren, durf ik te stellen. Heel af en toe neemt Persefone op dit album wat gas terug, gooit wat harmonie in de zang en toont daarmee aan dat ze ook de rustige kant van de prog in de vingers hebben. Maar al snel gaat het richting de oneindig veel beats per seconde en verzandt het geheel weer in technische powerplay.

Gaat het nog ergens over, vraagt u zich af? Jazeker, na het verhaal van Persephone (op “Core”) en de Samurai-cultuur (op “Shin-ken”) is dit album gebaseerd op het Zenboeddhisme. Maar dat trekt dan wel in sneltreinvaart aan ons voorbij. Pas in het zesde nummer van het album, Consciousness pt 1, laat Persefone de teugels een beetje vieren en is er meer ruimte voor melodie, beschouwing en iets wat wij, gewone stervelingen, ‘prog’ noemen. Ik zou de mannen weleens willen zien mediteren, als dit de soundtrack is die ze zich daarbij voorstellen. Gelukkig neemt Persefone ook met Metta Meditation een beetje gas terug, zodat we even op adem kunnen komen. Daarna gaan weer alle registers open met Upward Explosion (what’s in a name). Het album sluit af met het toepasselijke getitelde Outro, dat de plaat rustig laat uitklinken. De drummer is alvast naar huis gestuurd, dat scheelt minstens 50 decibel en ruim 200 beats per minuut. De rest van de band is bezig met de cooling down en de toetsenist legt nog even snel een onwaarschijnlijk mooi tapijtje aan piano, strings en synthesizers neer. Zouden we met dit nummer zijn begonnen, we zouden hebben gedacht met een nieuw album van IQ of Spock’s Beard van doen te hebben.

De heren kunnen echt wat, dat is duidelijk, maar de technische hoogstandjes zullen niet door iedereen kunnen worden gewaardeerd. Het album is verder uitstekend opgenomen en geproduceerd, en klinkt werkelijk als een klok. Dus is (progressive) (technical) death metal je ding, dan kun je niet om Persefone heen. Voor de rest van de luisteraars is het album vermoedelijk teveel yang voor de yin.

Marcel Debets