Persephone's DreamAlbum

Pan is een figuur uit de Griekse mythologie en de zoon van Hermes. Pan staat ook wel bekend als onder meer God van het woud en het vee. De overlevering – en hiermee leg ik de verbinding naar de muziek – zegt dat de panfluit naar hem is vernoemd. Op dit conceptalbum maakt Pan een reis naar de hedendaagse tijd en komt terecht in een stad van welvaart, overvloed en ook verspilling. Op een zeer kundige wijze heeft de Amerikaanse band Persephone’s Dream dit thema omgezet naar een interessant en zeer symfonische stuk muziek wat meer weg heeft van een moderne musical.

Wanneer we het hebben over welvaart en overvloed mag ook gerust de vluchtigheid worden genoemd waaraan veel hedendaagse muziekliefhebbers lijden. Ik zal wel weer als een oud geslachtsdeel worden versleten met de volgende opmerking, maar dat neem ik graag voor lief. Versleet de gemiddelde muziekliefhebber in de zestiger- en zeventigerjaren letterlijk en figuurlijk slechts een of twee lp’s in een maand, in een moderne wereld waarin je een paria bent wanneer je niet download, mag een doorsnee progartiest blij zijn wanneer zijn cd twee keer wordt beluisterd voordat zijn product vakkundig van een mp3-speler wordt verwijderd.

Waar ik naar toe wil is je te behoeden voor de grote fout die ik met “Pan: An Urban Pastoral” heb gemaakt: het beluisteren van deze cd via computer of mp3-speler. Na een stuk of vijf luisterbeurten dacht ik het wel gehoord te hebben en maakte ik mij op voor een zure recensie van drie alinea’s. Totdat ik het schijfje in mijn cd-speler liet glijden en de 70 minuten via een hoofdtelefoon tot mij liet komen. Het was alsof ik naar een geheel ander album luisterde. Wat opviel waren de subtiele percussie-instrumenten, de verrassende elektronische effecten en de rustgevende geluiden van fluitende vogels en kabbelende beekjes. En nee, we hebben hier niet te maken met een new-age album!

Wat nog meer opviel was het grote aandeel dat Jim Waugaman met zijn rijk gevarieerde toetsenspel in de muziek heeft en het beulswerk van drummer Scot Harvey. En nee, we hebben hier niet te maken met progmetal! Wat minder op de voorgrond treedt het gitaarspel van Rowen Poole. De man speelt zijn partijen en solo’s volledig in dienst van het geheel en heeft in het volstrekt geen last van egotripperijachtige verschijnselen.

Ondanks dat het album voor meer dan de helft instrumentaal is, is aan het resterende vocale deel erg veel zorg besteed. Het feit dat men in Ashley Peer een andere zangeres heeft dan op het voorgaande album doet niets af aan de kwaliteit die zij met haar klassieke en soms gothic aandoende stemgeluid heeft. Voor het contrast zorgt haar mannelijke collega Waugaman, voor een toetsenist behept met een prima stem.

“Pan: An Urban Pastoral” is onderverdeeld in negentien nummers die in speelduur fors variëren. Laat je daardoor niet van de wijs brengen, vergeet het gewoon, want deze cd is eigenlijk een lang doorlopend nummer die zich niet in de shuffle modus laat afspelen. Het enige minpuntje is wellicht dat het beluisteren van deze cd je aan stoel en stereotoren gekluisterd houdt, maar ik kan mij dingen voorstellen die vervelender zijn.

Hans Ravensbergen