Persephone's DreamAlbum

Van Persephone’s Dream had ik nog nooit gehoord. Toch is het plaatje dat momenteel mijn cd-speler vult alweer het vierde album van dit Amerikaanse genootschap dat tien jaar geleden debuteerde. Ben ik hier zojuist tegen de meest ondergewaardeerde band van het voorbije decennium opgelopen of is hun onbekendheid niet meer dan terecht?

De muziek van Persephone’s Dream is toch aparter dan de naam doet vermoeden. Vrouwenzang is in ons aller favoriete genre al een opmerkelijk gegeven, behalve in de tak van sport die gothic metal heet. Nou heeft Persephone’s Dream daar in de verte wel iets van weg, maar het blijft bij de verte. Zo werd ik in eerste instantie wel wat aan Lana Lane herinnerd, maar al snel moest ik er dan bij denken: Lana Lane, maar dan zonder de bombast. Maar als je bij Lana Lane de bombast weghaalt, wat blijft er dan nog over…?

Behalve wat gothic elementen bevat de progressieve rock van Persephone’s Dream ook wat elementen van industrial en ambient. Percussionist John Tallent geeft op Cryptoendolith een showcase van zijn diverse etnische trommel- en belinstrumenten. Het vormt een inleiding op de 23 minuten tellende epic Temple In Time. Nu moet je kennelijk tegenwoordig al van de heel oude stempel zijn, wil je in een epic nog wat muzikale samenhang verwachten. Hoe dan ook: hypnotiserende, bijna dansbare ritmes, spookachtige vertellingen en meer upbeat rock, dit vijfluik heeft het allemaal.

Daarmee is niet slechts de essentie van het epic samengevat, maar eigenlijk die van de hele plaat: Persephone’s Dream kent een brede mix van stijlen, wat een breed, maar ook wat fragmentarisch resultaat oplevert. De plaat klinkt me daarmee aardig in de oren zolang hij opstaat, maar er blijft weinig van hangen. De enkele uitzonderingen zijn juist de meer rechttoe rechtaan rockers (Threnedy, Synesthesia en vooral Android Dreams). Verder leveren de hoge ambities het ene moment spannende muziek op, terwijl kort daarna de technische beperkingen van band dan wel productie weer in de weg zitten. Met name drummer Scot Harvey lijkt nog wel eens moeite te hebben om bij te hinkelen, wat jammer is, aangezien hij op andere momenten samen met Tallent een mooie basis legt. Het is evenwel niet alleen de techniek: ook compositorisch is de urgentie soms wat zoek.

“Pyre Of Dreams” laat zien dat bij Persephone’s Dream het potentieel aanwezig is, maar dat het er als geheel nog net niet uitkomt. De muziek bevat interessante ingrediënten (waarbij de fraaie stemmen van Heidi Engel, Kelly Fletcher en Colleen Gray beslist niet onvermeld mogen blijven), maar het dobbert net wat te vrijblijvend rond. Dat de plaat (inclusief twee remixen) ruim 71 minuten duurt, helpt daarbij niet echt. Met iets meer focus en schrapwerk zou het vijfde album nog wel eens een klapper kunnen worden.

Casper Middelkamp