Persona Non GrataAlbum

De oude Grieken hebben ons veel moois gebracht en een staat van dienst om U tegen te zeggen. Ze staan immers aan de basis van het alfabet, de wiskunde en leveren enkele eeuwen voor Christus grote filosofen als Socrates, Plato en Aristoteles. Namen die nu nog menig pui sieren maar dan kun je daarachter doorgaans lekker eten en niet meer dan dat. Ook de daden van Alexander de Grote mogen niet onvermeld blijven, want hij heeft op indrukwekkende wijze het ‘landjepikken’ tot een serieuze volkssport weten te ontwikkelen.

Zijn we er dan? Op de Olympische spelen na wel zo’n beetje ja, de vele generaties later vonden het met deze fraaie erelijst ook wel mooi geweest. En als we het dan over muziek hebben, blijft de gemiddelde zoekmachine al snel hangen bij ‘Aphrodite’s Child’ en als je beter zoekt komt ‘Firewind’ bovendrijven. Natuurlijk doe ik hiermee een nader te bepalen aantal bands flink tekort en bedoel ik geenszins te zeggen dat Grieken niet van progressieve rock en metal houden, integendeel. De liefde voor het genre is overduidelijk en bands leggen hun podiumkunsten graag vast in Athene. Maar een eigen bijdrage levert men vreemd genoeg nauwelijks en mijn bruggetje wordt gevormd door de vraag of hierin nu eindelijk verandering gaat komen.

Persona Non Grata heeft in elk geval begrepen dat een goede productie vaak de helft van het werk is. Het debuutalbum “Shade In The Light” klinkt dan ook als de spreekwoordelijke klok en legt de nadruk op een diep, vol basgeluid. Hierdoor luistert het album bijzonder aangenaam weg en merk je eigenlijk pas enkele luisterbeurten later dat menig compositie weliswaar vakkundig vervaardigd is, maar nogal onopvallend voorbij trekt. Misschien heeft PNG teveel zijn best gedaan om een professionele indruk achter te laten en hierdoor de boel té glad getrokken. Ik mis helaas vaak het heilige vuur dat een progmetal-cd zijn meerwaarde moet geven. Before The Reason, Dual Unity, Empty Shadows en het geweldige Shades In The Light zijn echte krakers. Deze songs steken goed in elkaar, bevatten heerlijk straffe riffs en de nodige power. Personal Gratitude kan er nog mee door, voor het overige kabbelt het allemaal lekker voorbij en valt vooral het vakmanschap van gitarist Chris Gatsos op. Hij speelt geen noot teveel en met erg veel gevoel. In negatieve zin vallen de vele pianoloopjes met een hoog Jan Vayne gehalte op en die gaan erg snel vervelen. Menigeen zal zijn bedenkingen hebben bij de ‘Geoff Tate uithalen’ van zanger Axiotis maar persoonlijk heb ik daar minder moeite mee. Zijn sound past overwegend goed bij de composities dus mijn zegen heeft hij en meer dan een punt van aandacht wil ik er niet van maken.

Persona Non Grata wil zich staande houden tussen bands als Circus Maximus, Vanden Plas en Queensrÿche. Vooralsnog beperken ze zich tot een prima aanzet daartoe, maar er zal vooral compositorisch nog een aantal stappen gezet moeten worden voordat deze bands in één adem genoemd gaan worden. Voor de écht grote Griekse daden blijven we vooralsnog achterom kijken.

Govert Krul