Banks, PeterAlbum

Zelfs in 1973, toen progrock nog niet het vrijwel exclusieve domein van linnen-tasjes-dragende kalende mannen was (you know who you are), zullen de luisteraars van Peter Banks’ eerste soloalbum, “Two Sides of Peter Banks”, al behoorlijk onder de indruk geweest zijn van de gastmuzikanten die de medeoprichter van Yes in de studio had laten opdraven. Hoewel mensen als Phil Collins, Steve Hackett, Jan Akkerman en John Wetton eertijds nog niet de godenstatus zullen hebben gehad die ze nu hebben, waren ze allemaal al behoorlijk bekend geworden met hun eigen bands. Banks’ solodebuut, dat nu opnieuw is uitgebracht door het archivarische label Esoteric Records, zal toen al hoge verwachtingen gewekt hebben, en spreekt door dit hoge gouden-gids-van-de-prog gehalte ook nu nog tot de verbeelding.

In tegenstelling tot Banks’ werk met Yes is “Two Sides of Peter Banks” geheel instrumentaal. Volgens het cd-boekje is dit wellicht omdat de gitarist, die in 1970 Yes had verlaten, zich wilde afzetten tegen de almaar esoterischer wordende teksten van zijn voormalige band. Door een instrumentaal album op te nemen zou hij terugkeren naar de kern van de zaak, oftewel de muziek zelf. Het resultaat is een verzameling aangename composities en improvisaties die ondanks het primaat van de gitaar toch tamelijk divers klinken, omdat het karakteristieke geluid van de respectievelijke muzikanten bewaard is gebleven. Derhalve, hoewel de nummers vooral regelmatig doen denken aan de oude Yes en Banks’ toenmalige band Flash, zijn er ook duidelijke sporen van met name Genesis en Focus te ontwaren. Vooral de kenmerkende solo’s van Akkerman spelen een centrale rol; Akkermans bijdrage is zelfs zo belangrijk dat zij het linkerkanaal toegewezen heeft gekregen, zo vermeldt het boekje wellicht ten overvloede.

Hoewel de muziek erg plezierig klinkt, valt echter wel te stellen dat het album afhankelijk is van het hoorbare onderscheid tussen Banks en zijn gastmuzikanten. De composities zelf zijn niet bijzonder spannend, en als de verschillende gasten niet allemaal zo’n sprekende eigen stijl hadden, zou de plaat al snel eenzijdig worden. De spannendste nummers zijn zelfs de twee geimproviseerde tracks, Stop That! en Get Out of My Fridge. Jazz en rock worden hierbij afgewisseld, en de wisselwerking tussen Banks en Akkerman is erg geslaagd. Phil Collins draagt veel bij met zijn fraaie drumwerk; hij is een meer veelzijdige drummer dan Mike Hough, en zijn drukke drumspel dringt zich in positieve zin op aan de luisteraar. De heldere remaster van Ben Wiseman maakt dat alle details uitstekend te volgen zijn.

Toch valt al met al te stellen dat “Two Sides of Peter Banks” eigenlijk vooral goede achtergrondmuziek is. De nummers zijn erg gemoedelijk, en hoewel de gastmuzikanten veel bijdragen, kabbelt het album te kalmpjes voort om de aandacht volledig geboeid te houden. Wellicht zou het geholpen hebben als de composities niet uitsluitend instrumentaal waren geweest, want nu is Banks’ solodebuut vooral een typisch gitaaralbum: aardig om de kunstjes, aangenaam om te horen, maar uiteindelijk niet bijzonder interessant. De plaat verdient het om beluisterd te worden vanwege de individuele prestaties van de verschillende muzikanten, maar als je de egostukjes wegdenkt blijft er weinig over.

Christopher Cusack