Bardens, PeterAlbum

Na zijn roemruchte jaren met Camel (1973 – 1978) bracht toetsenist Peter Bardens in 1979 onderhavige soloplaat uit, die door het onvolprezen Esoteric aan de vergetelheid is ontrukt. De verkopen leverden in 1979 niet eens genoeg geld op voor een pakje boter, laat staan één met een deuk erin. Dat is niet onbegrijpelijk, maar het is wel jammer, want “Heart To Heart” is een prettige plaat.

Op zich is dat natuurlijk een dodelijk oordeel voor een hoopvolle artiest. Maar in 1979 vierde de new wave hoogtij, nadat de punk al korte metten gemaakt had met het draagvlak voor de meeste progressieve rock. Geen wonder dat de voormalige toetsenist (sowieso ineens een verdacht beroep) van prog-dinosaurus Camel geen al te groot podium vond voor een soloplaat vol liedjes, funk en jazz-rock. Een plaat bovendien zonder aansprekende hit en zonder superieure line-up, laat staan een herkenbare zanger.

Bardens verzamelde een groep vrienden en outsiders om zich heen, waarin alleen blazer Mel Collins enige bekendheid had. Daarbij besloot hij zelf de zang voor zijn rekening te nemen, waarmee elke – toch al minieme – kans op hitgevoeligheid volstrekt verkeken was. Bardens was geen tot de verbeelding sprekende zanger. Hij klinkt, door het filter van ruim 33 jaar, allercharmantst, maar in die turbo-jaren viel hij er niet mee op. Het zegt vast heel weinig, maar ik was in die jaren al Camel fanaticus en ik heb die hele plaat toen gemist. Pas jaren later heb ik hem in een tweedehands platenzaak gekocht voor een gulden.

Geen hoogvlieger dus, maar dat neemt niet weg dat “Heart To Heart” anno 2012 veel te bieden heeft. Een heerlijk nostalgisch geluid, muzikaal vakmanschap en een aantal fijne composities. Bardens stapte nadrukkelijk weg van het Camel-geluid. Hij combineert hier een aantal liedjes uit de school van 10CC met instrumentale jazz-rock die me aan de eerste platen van Spyro Gyra doen denken. Die laatste nummers leunen erg op het toetsenwerk. Bardens was geen begaafd solist, dus daar zit een zwak plekje. Gelukkig was hij wel sterk in het combineren van geluiden en het opbouwen van sfeertjes. De rest van de band kwijt zich heel netjes van zijn taak, een beetje kleurloos misschien, maar wel puntig.

Drummer Peter van Hooke, die Bardens kende uit zijn werk voor Van Morrison, en vibrafonist Pete Shade zijn de geheime wapens die de plaat naar een hoger plan tillen, maar de absolute glansrol is weggelegd voor het fijne ouderwetse geluid. Er zit af en toe een wat naar galmpje op de zang, maar voor het overige is “Heart To Heart” een warm bad. En dan geeft het ineens niks dat Bardens geen briljante zanger of componist is, dan is elk nummer even charmant en dierbaar.

“Heart To Heart” is een plaat om in je hart te sluiten, een in plastic gevangen stukje jaren ’70. Esoteric heeft zoals zo vaak een voorbeeldige heruitgave samengesteld, al is deze noodgedwongen wat sober. Er is geen bonusmateriaal, een interview met de maker is helaas niet meer mogelijk (Bardens stierf immers in 2002) en ook het fotomateriaal is niet opzienbarend. Geeft niks, de muziek is er nog. Geen prog, geen verloren gewaand meesterwerk, weer geen album waar er veel van verkocht zullen worden, gewoon een lekker dik half uur sympathieke muziek voor de liefhebber. En ik denk dat wie de plaat een kans geeft, al snel liefhebber zal zijn.

Erik Groeneweg