Gabriel, PeterAlbum

Ineens was Peter Gabriel een MTV held die de ene na de andere hit scoorde. Na het eclatante succes van het uit 1986 afkomstige “So” moest Gabriel ineens aan de bak om al die hitsuccessen van een volwaardig opvolger te voorzien. Peter Gabriel had daar dan ook wel wat tijd voor nodig. Maar liefst zes jaar zat er tussen “So” en het hier beschreven “Us”. Naast het feit dat platenmaatschappij Virgin natuurlijk weer een aantal hits wilde zien had Gabriel ook op clip gebied de nodige uitdagingen. De vele singles die van “So” waren gehaald werden stuk voor stuk voorzien van een ultra modern jasje (met uitzondering van het zeer sombere Don’t Give Up), die ook nog eens de nodige prijzen wonnen. Diegenen die daar op zaten te wachten werden niet teleurgesteld want ook de singles van “Us” werden van een hoogwaardig stukje film voorzien. Muzikaal gezien is “Us” gelukkig geen tweede “So”. Niet dat “So” slecht is maar ik zat eigenlijk niet te wachten op een herhaling van (jaren ’80) zetten. “Us” is ten opzichte van zijn miljoenen verkopende voorganger een stuk melancholischer van aard. Gabriel had zijn commerciële inzicht niet verloren maar de verpakking was een stuk meer mistroostig dan op “So”.

Zoals altijd werd Gabriel weer bijgestaan door de crème de la crème van de pop / rockmuziek. Zoals wel eerder stonden gitarist David Rhodes en sterbassist Tony Levin aan de zijde van de meester. Ook een erkend sessiemuzikant zoals drummer Manu Katche (ook bekend van het solowerk van Sting) weet de plaat een meerwaarde te geven. Topproducer Daniel Lanois (produceerde onder andere U2, Bob Dylan en Robbie Robertson) mengde zich in het muzikale gebodene en zelfs fenomeen en vaste muzikale partner van Lanois, Brian Eno dacht mee aan deze plaat en ging zelfs weer even achter het keyboard staan. Het album gaat tekstueel gezien over relaties. Het lied Come Talk To Me gaat over de, op dat moment problematische, relatie met zijn dochter Melanie. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen zoals dat te zien is op de dvd “Still Growing Up”.

Er werden meerdere singles van “Us” afgehaald, maar de bekendste (en dus grootste successen) zijn zonder twijfel Digging In The Dirt en Steam. Beide zijn up-tempo nummers die het grote publiek wel kon waarderen en zo was Gabriel ook in die periode regelmatig in de hoogste regionen van de hitlijst te bewonderen. Het meest commerciële werkje op de plaat is echter Kiss That Frog. Ook dit nummer werd – weliswaar in een hippere mix versie – op single uitgebracht maar echt potten kon deze bepaald niet sterke compositie niet breken. Het zijn toch de rustigere nummers die de meeste indruk maken op dit herfstachtige album. Blood Of Eden (met Gabriel’s voormalig liefje Sinead O’Conner op tweede stem), Fourteen Black Paintings en de mooiste van het stel Washing Of The Water doen je sidderen van genot en laten je bijna smeken om meer. Meer krijg je ook want het album wordt op fenomenale wijze afgesloten met Secret World. Dit nummer dat regelmatig als afsluiter diende tijdens de concerten van de oud-Genesis zanger geeft precies aan waar het allemaal om draait op dit fraaie album. Zeer sterke muzikale omlijsting,  sombere doch hoopvolle composities en een productie om van te watertanden. Allemaal keurig verpakt in een kleine vijftig minuten en uiteraard voorzien van een ultra korte titel.

We werden in die tijd flink op de proef gesteld om eindelijk de opvolger van “So” te kunnen gaan halen in de winkel, maar het geluk is nu dat je in principe gelijk op de fiets kan stappen om een exemplaar te halen bij je lokale platenboer. Ik zie geen enkele reden om dat niet te doen, want het is gewoon een klasse album!

Sander Kok