Gee, PeterAlbum

Zelf heb ik een wat beduimelde versie thuis van het boek “The Pilgrim’s Progress” van John Bunyan. Dit boek uit 1678 is een christelijke allegorie waarin de hoofdpersoon Christian een pelgrimsreis onderneemt van de Stad des Verderfs naar het Hemelse Jeruzalem. Het boek is dus al honderden jaren oud, maar heeft nog steeds een grote invloed. Ook binnen de prog. Want Neil Morse baseerde zowel “The Similtude Of A Dream” en “The Great Adventure” op dit boek. Morse deed dat wat losjes, Peter Gee blijft veel meer in de lijn van het boek. Een belangrijke reden voor Gee om een conceptalbum over “The Pilgrim’s Progress” te maken is dat zijn vader enorm geraakt en geïnspireerd was door dit boek. Gee’s vader was overigens dominee in de Church of England.

Voor de volledigheid zal ik Peter Gee nog even kort introduceren. De meeste liefhebbers van prog zullen hem kennen als de bassist van Pendragon. Sinds 1993 brengt hij solo-cd’s uit die gedrenkt zijn in christelijke thematiek. Zijn stijl is onvervalste neoprog, maar dan wel een lichte variant. Ik volg Gee als sinds zijn eerste plaat “Heart Of David”. De eerste cd’s zijn mooie en integere producties, maar missen vaak wat consistentie. Ik vind dat zijn platen met de jaren steeds beter zijn geworden, met “Pilgrim” als kroon op zijn werk tot nu toe. Gee meent het. Hij strooit met mooie melancholieke, licht sentimentele neoprog-melodieën als nooit tevoren. Alles staat bovendien in dienst van het liedje en het concept. De zang wordt vakkundig verzorgd door Steve Thorne en Jimmy Flanders, hier en daar opgefleurd met serene vrouwenzang. Peter staat zelf garant voor basgitaar, gitaar en toetsen. Steve Christey (Jadis) drumt vakkundig en discreet. Dit alles resulteert in een prachtig album dat vooral tot zijn recht komt als je het in alle rust tot je neemt, met het tekstboekje in je hand. Muzikaal gezien is het de wat lichte neoprog zoals we van Gee gewend zijn. Zo nu en dan herinnert de muziek zelfs aan Casino (bijvoorbeeld The House Beautiful). Ook Geoff Mann with The Bond dwaalt rond in mijn herinnering.

Zijn er dan nog kritische noten te kraken, hoor ik u denken. Ja die zijn er. Wat ik heel jammer vind is dat regelmatig een nummer een fade-out krijgt. Dat had toch wel creatiever opgelost kunnen worden? En wat je nu mist zijn goede overgangen/verbindingen tussen de nummers. Dit had “Pilgrim” als geheel nog kunnen versterken. Verder vind ik het slot goed, maar ik mis eerlijk gezegd wel een euforische finale. Die verwacht je (lees: ik) tijdens het luisteren wel.

Maar daar staat tegenover dat Peter Gee doet waar het uiteindelijk om draait. Hij raakt mij met dit album. Met veel plezier luister ik ernaar, opnieuw en opnieuw. Peter heeft een oud boek op een  integere en beeldende manier omgezet in een document dat het beluisteren zeer de moeite waard is. En hij heeft bovendien zichzelf overtroffen. Naar mijn bescheiden mening is “Pilgrim” zijn beste cd tot nu toe.