Goalby, PeterAlbum

Oké, laat me voor ik me aan deze plaat waag eerst even de olifant in de kamer adresseren. “Easy With The Heartaches” van Peter Goalby heeft nauwelijks nog iets met prog te maken. De enige reden dat deze plaat bij ons terecht is gekomen, is dat meneer Goalby tussen 1982 en 1986 deel uitmaakte van Uriah Heep. Ik ben me er dan ook van bewust dat niet iedere lezer op dit album zit te wachten, maar toe… wees een beetje easy with the feedback.

“Easy With The Heartaches” wordt door de media omschreven als het lang verloren soloalbum van Peter Goalby, zoals eerder gezegd voormalig leadzanger van Uriah Heep. Hoewel Goalby zich inmiddels heeft teruggetrokken uit de muziekindustrie, lag er toch nog genoeg aan demo’s op de plank om een heel album mee te vullen. Decennia later ziet dit dan eindelijk toch het licht.

Direct vanaf de titeltrack en album-opener Easy With The Heartaches is het duidelijk dat dit album een product is van de jaren ‘80. Over de loop van elf nummers, goed voor een totale speeluur van drie kwartier, wordt de luisteraar terug geslingerd naar de tijd waarin sappige, melodische AOR de dienst uitmaakte. Diepgang ga je op dit album niet vinden, wel aanstekelijke hooks en kitscherige bombast. Heerlijk, al moet je er van houden.

De grootste sterktes van dit album zijn Goalby’s talent als liedjesboer en zijn weergaloze hardrockstem. Helaas lijkt de instrumentatie op dit album een kind van de rekening te zijn. De drums en de baslijnen zijn geprogrammeerd, waardoor het geheel soms wat blikkerig en zielloos klinkt. Het album voelt dan ook precies als een over-geproduceerde demo, dan als een rijk en gebalanceerd album. Een gemiste kans, want alleen al een bassist van vlees en bloed had dit album vast naar een hoger niveau weten te tillen.

Toch zullen fans van Goalby’s eerdere werk bij Uriah Heep en Trapeze en liefhebbers van moddervette AOR toch in hun handjes wrijven voor dit album. Het is leuk dat dit werk na al die jaren toch naar buiten is gebracht, hoewel Goalby en zijn team toch kansen hebben laten schieten in de uitvoering. Wel staat buiten kijf dat je nummers als I Found Real Love en Hold The Dream tot ver na je eerste luisterbeurt zal blijven neuriën. Het is dan misschien wel geen prog… Maar wel lekker?