Hammill, PeterAlbum

Menig artiest uit de jaren zeventig trad het daaropvolgende decennium toe met het idee om, zo compromisloos, te experimenteren met elektronica. Peter Hammill had al op een handjevol platen het één en ander geprobeerd, om het maar zo te zeggen, maar op “And Close As This” uit 1986 wilde hij zo simpel mogelijk van de trukendozen gebruik maken. Slechts met een piano, een Yamaha DX7 en een PPG Wave nam hij acht stukken op die in één keer en zo kaal mogelijk werden opgenomen. Technische hulp Paul Ridout had op voorganger “Skin” Hammill wegwijs gemaakt, maar nam de touwtjes op deze, in een door Anton Corbijn ontworpen hoes, zelf ter hand.

Het slechts door een piano begeleide Too Many Of My Yesterdays opent de plaat op een krachtige manier, waarin verloren liefde en bijbehorende reflectie aan de orde van de dag is, zoals in zoveel Hammill-songs. Dat laatste is ook op deze plaat niet anders. Juist door de kale, maar sfeervolle instrumentatie neemt de zeggingskracht per nummer toe. Dramatiek en hoop drukken een soms sterk beklemmende stempel op de plaat, op de manier zoals we van Hammill gewend zijn. Toch zijn er ook positieve momenten: Faith is er zo een. Een rustig liefdesliedje, maar met toch een dosis onzekerheid (“Don’t let me down, now that I’ve fallen completely for you”) en melancholie. In Silver gaat de zanger helemaal op in zijn toetsenspel: echt vloeiend klinkt het allemaal niet, met een flinke emotie-uitspatting als resultaat. In de hoestekst geeft Hammill eerlijk toe dat niet alle nummers even perfect zijn ingespeeld: “Dat is het gevolg van de ‘in één keer inspelen’-theorie”. Voor Empire Of Delight schreef Keith Emerson de muziek, die een lichtklassiek karakter aan het nummer meegeeft. Zangtechnisch levert Hammill in dit nummer een prestatie van formaat af en dat geldt ook voor Confidence, waarin de elektronica toch nog de ruimte krijgen en een bijna Ryuichi Sakamoto-achtig karakter heeft.

Het begeleidende boekje bij de heruitgave van “And Close As This” biedt de luisteraar een kijkje in de opzet achter het maken van de plaat. Technisch gezien klinkt de plaat echt jaren tachtig, waarbij tijdens het remasteren zelfs nog een kanaalfout in de uiteindelijke master is geslopen, maar Hammill meldt op zijn eigen site dat dit wordt hersteld in nieuwe persingen van de plaat. Voor de doorgewinterde fans maakt het allemaal niets uit: het werk van de Engelsman ligt weer in de schappen en is weer onder de aandacht, ook bij diegenen die hem alleen van Van der Graaf Generator kennen. Voor zoals zoveel soloplaten, net als “And Close As This”, geldt: niet opzetten in een weemoedige bui als je er niet aan toe bent. Alhoewel de relativerende luisteraar door al die ellende en pijn een directe en introverte plaat hoort, die na ruim twintig jaar nog goed overtuigt.

Wouter Bessels