Hammill, PeterAlbum

“Chameleon In The Shadow Of The Night is het tweede soloalbum van Peter Hammill,  de charismatische frontman van de Britse progband Van Der Graaf Generator. De plaat stamt uit 1973 en hoewel VDGG op dat moment net uit elkaar ligt, zijn alle bandleden toch aanwezig om Hammill de helpende hand te bieden. Alleen al door een simpele optelsom van deze feiten kan je er vergif op innemen dat dit een interessant album is. Meer dan voorganger “Fool’s Mate” geeft de plaat de richting aan die Hammill met z’n solocarrière uit wil.” Chameleon In The Shadow Of The Night” is daarom een essentieel album in de omvangrijke Hammill-discografie.

Een groot verschil met VDGG is dat de muziek hier behoorlijk minder complex is. De nummers zijn persoonlijk van aard en worden gebracht met een hoge dosis intimiteit, passie en hartstocht. Dat zijn expressies die Hammill op het lijf zijn geschreven en reken maar dat hij diep gaat op de plaat. Het zorgt ervoor dat het album soms iets kleinkunstachtigs heeft zoals in het indrukwekkende In The End waar hij zich op piano begeleidt, variërend van zachtaardig tot furieus. Een ander voorbeeld hiervan is het met monumentale pianoakkoorden opgesierde Easy To Slip Away. Hammill moet erg gecharmeerd zijn van dit nummer, want hij voert het anno nu nog regelmatig uit. Doe je ogen dicht en laat je inpakken.

Het mooie van Hammill is dat hij niet zoveel nodig heeft om groots te zijn. Neem opener German Overalls. Dit is een vrij eenvoudig nummer op akoestische gitaar met een zeer emotionele tekst. Hammill zingt over het lot van VDGG dat niet bestand was tegen de druk die het vele toeren met zich meebracht. Een prachtig moment in muzikaal opzicht is als het pastorale orgel van Hugh Banton naar voren komt. De melancholieke sfeer past perfect in het plaatje. Het is als het ware de trigger om je open te stellen voor de rest van het album. Er zijn heel wat nummers die vrij sober gearrangeerd zijn en drijven op de kracht van Hammill’s stem. In de arrangementen heeft hij zaken verwerkt als fluit, saxofoon en Mellotron. Daarnaast hoor je de nodige psychedelische effecten waaronder het gebruik van spacey galmen. Wel zal je een kampvuurachtig liedje als Slender Threads op de koop toe moeten nemen. Dat doe je dan ook graag. Hammill weet je te raken, waar je ook staat.

Twee nummers hebben onmiskenbaar een bandgeluid dat, hoe kan het ook anders, richting VDGG gaat. Het door elektrische gitaar voortgedreven Rock And Rôle is nog tamelijk compact, hoewel de stukken met sax het weer net dat tikkeltje eigenzinnigheid meegeven dat past bij mans ontzagwekkende stem. De ware extravaganza zit in het afsluitende (In The) Black Room/Tower, een nummer dat oorspronkelijk bedoeld was voor VDGG voor de opvolger van “Pawn Hearts” maar omdat de band toen op z’n gat lag …enfin.  Het is gewoon VDGG in optima forma. Het telt 547 tempo- en sfeerwisselingen en is even zoveel keren bizar.

“Chameleon In The Shadow Of The Night” is veel bonter dan een kameleon in de schaduw van de nacht. Toch klopt de beeldspraak van deze titel wel. Je ervaart de vele kleuren pas als je uren verder bent.

Dick van der Heijde

Beluister deze cd hier: Peter Hammill – Chameleon In The Shadow Of The Night