Hammill, PeterAlbum

Ik heb altijd een ietwat vreemde verhouding gehad met Peter Hammill en zijn band Van Der Graaf Generator. Vaak werd ik hier dan ook in onbegrip ontvangen door ex-collega Frans Schmidt. Want tenslotte ben ik een erg groot adept van Matthew Parmenter en zijn Discipline.. Maar tegelijkertijd heeft Hammill me nooit veel gezegd, terwijl de muziek van beiden best dicht bij elkaar ligt, hetgeen derhalve door onze geëerde ex-collega als vreemd werd ervaren. Gezien het verband tussen beiden heeft ie wel wat gelijk eigenlijk. Maar goed, dit heeft er dus toe bijgedragen dat ik toch enkele Peter Hammill-albums ben gaan opzoeken. Deze “In Camera” was daar een van.

Algemeen gezien is dit een album dat zeer gesmaakt blijkt te zijn (vandaar dus mijn keuze) en dat we kunnen plaatsen in een zeer creatieve periode van Hammill. Een periode waarin de band Van Der Graaf Generator even vier jaar stillag, tussen “Pawn Hearts” en “Godbluff” in en Peter Hammill dus wel zijn ei kwijt kon in solowerk.

“In Camera” is vooral een album met twee gezichten waardoor dit album vaak toch moeilijk valt door te komen. Normaalgezien begin ik niet graag met het negatievere gezicht hiervan, maar voor “In Camera” kan ik niet echt anders omdat dit nu eenmaal is wat je meest bijblijft na het beluisteren. Het gaat hier namelijk om het laatste nummer Gog Magog (In Bromine Chambers). En dan meer bepaald het Magog-gedeelte van dit nummer, meteen ook het langste deel. Dit zijn namelijk om en bij de tien minuten met experimentele, bizarre geluiden. Erg vreemd en zeer ontoegankelijk en daardoor tegelijkertijd ook, vrees ik, een reden om deze plaat geen tweede luisterbeurt meer te gunnen. En dat is toch wel erg jammer.

Want zoals ik al zei, is er ook een tweede gezicht aan deze plaat. Die waar we Hammill gewoon verder gaat met briljante platen maken zoals eerdere albums als “Chameleon In The Shadow Of The Night” en “The Silent Corner And The Empty Stage”. Niet toevallig zijn dit twee albums die vaak samen met “In Camera” als trilogie bestempeld worden en dan ook muzikaal ietwat samenhangen. Het grootste verschil met voornoemde albums is de grotere aanwezigheid en gebruik van de synthesizer. Vanzelfsprekend heeft dit toch een best grote invloed op de sound van dit album, zeker wanneer je bedenkt dat Hammill’s band Van Der Graaf Generator hier toch minder gebruik van maakte. Tegelijkertijd is “In Camera” ook een zwaarder, donkerder album dan zijn twee voorgangers. Of alleszins, het ligt zwaarder op de maag na een luisterbeurt. En daar is heus niet alleen Magog voor verantwoordelijk. Hoewel dat natuurlijk wel de zwaarste baksteen is.

De zware sfeer is samen met de stem van Peter Hammill overigens het enige wat echt aan Van Der Graaf Generator doet denken. Want Hammill probeert duidelijk andere dingen te doen die hij niet bij zijn band kwijt kan. Iets wat je vaak wel ziet waar een soloalbum van een dominant bandlid vaak erg vergelijkbaar is met voornoemde band. En op “In Camera” is het vooral het gebruik van de toetsen dat zo’n verschil maakt, samen met de toch iets minder complexe nummers. Zeker als je deze vergelijkt met wat we op een “Pawn Hearts” konden vinden.

Daarnaast is dit ook een album waarover je tegenwoordig vaak leest dat het de plaat is waar Peter Hammill vervalt in een meer singer-songwriter rol. En dan moeten we natuurlijk niet meteen gaan denken aan een Bob Dylan-achtige muzikant. Wat er vooral mee bedoeld wordt, is dat Peter Hammill hier verscheidene keren alle instrumenten zelf bespeelt, en natuurlijk zijn de teksten ook van zijn hand. In feite wordt hij voornamelijk ondersteund door drummers zoals Guy Evans van zijn band Van Der Graaf Generator en hoor je meestal enkel Hammill op de andere instrumenten. Best indrukwekkend als je daar even bij stil staat.

Algemeen kan ik zeggen dat “In Camera” langs de ene kant een geweldig album is waar Peter Hammill het beste van zichzelf geeft, maar dat het langs de andere kant mij ook niet meteen overtuigt om me veel dieper in mans muziek te begeven. Toch vind ik het wel degelijk een aanrader voor wie Peter Hammill wil verkennen maar moet ik ook waarschuwen dat het tweede deel van Gog Magog (In Bromine Chambers) toch echt niet voor iedereen is.

Peter Van Haerenborgh

Beluister deze cd hier: Peter Hammill – In Camera