Hammill, Peter
Incoherence
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Fie! Records
Website: www.sofasound.com
Beluisteren kan hier: https://www.youtube.com/watch?v=5sk9LWrzQN8&list=PLxkh4mJ51daDlf_KnF0kd-zjofjCHHELi
Babel (4:36)
Logodaedalus (2:18)
Like Perfume (1:32)
Your Word (1:09)
Always & A Day (2:08)
Cretans Always Lie (3:25)
All Greek (4:14)
Call That A Conversation? (3:13)
The Meanings Changed (1:57)
Converse (2:09)
Gone Ahead (5:39)
Power Of Speech (2:41)
If Language Explodes (3:46)
Stuart Gordon: viool
David Jackson: saxofoon, fluit
Consequences (2012)
Thin Air (2009)
Singularity (2006)
Incoherence (2004)
Clutch (2002)
What, Now? (2001)
None Of The Above (2000)
Typical (live) (1999)
This (1998)
Everyone You Hold (1997)
X My Heart (1996)
Roaring Forties (1994)
There Goes The Daylight (live) (1993)
The Noise (1993)
Fireships (1992)
The Fall Of The House Of Usher (1991)
Room Temperature (live) (1990)
Out Of Water (1990)
In A Foreign Town (1988)
And Close As This (1986)
Skin (1986)
The Margin (1985)
The Love Songs (1984)
Patience (1983)
Enter K (1982)
Sitting Targets (1981)
A Black Box (1980)
pH7 (1979)
The Future Now (1978)
Over (1976)
Nadir's Big Chance (1975)
In Camera (1974)
The Silent Corner And The Empty Stage (1974)
Chameleon In The Shadow Of The Night (1972)
Fool's Mate (1970)
Het onderhavige “Incoherence” van massaproducent Peter Hammill had, na een lange staat van dienst, zomaar zijn laatste wapenfeit kunnen zijn. Kort na het afmixen bezweek Hammill (zij het tijdelijk) aan een serieus hartfalen. Nu zou dit met recht ‘uitstappen op je hoogtepunt’ geweest zijn, want “Incoherence” wordt overwegend gezien als ’s mans meest gerespecteerde en gewaarde werk.
“Incoherence” laat zich beluisteren (hoewel niet feitelijk) als een song van krap drie kwartier. Korte composities worden aaneengeregen door subtiele en veelal abstracte bruggetjes, die overigens bijzonder effectief zijn en het betreffende concept ‘communicatie’ terdege steun bieden. Overigens heeft Hammill zich het concept ook als geen ander eigen gemaakt, want daar waar zijn werk vaak lijdt onder intellectuele afstandelijkheid, heeft hij op dit album (bewust of onbewust) hoorbaar zijn best gedaan tot de luisteraar door te dringen. Niet door aan complexiteit in te boeten – integendeel – maar vooral door een uitstekende balans te waarborgen. Hierdoor gaan wonderschone, ingetogen en subtiel gearrangeerde stukken hand in hand met puntige, grillige uitspattingen op saxofoon en viool. Mooist van alles is dat deze afwisseling nergens ten koste gaat van het luisterplezier of als storend wordt ervaren. Het zijn overwegend welkome overgangen die ruim baan maken voor een volgende diepe overpeinzing onder begeleiding van slechts toetsen.
Opmerkelijk is de volledige afwezigheid van drums en basgitaar op dit album. Hammill kiest ervoor de traditionele ritmesectie buiten beschouwing te laten en zijn muziek en zang (meer gesproken woord eigenlijk) als zodanige alle ruimte te bieden. Des te bewonderenswaardiger is het dat structuur nergens ontbreekt en “Incoherence” wat mij betreft Hammill’s meest toegankelijke werk is; zeer intelligent opgezet met diepe thema’s, maar weldadig om naar te luisteren. Kom daar maar eens om.
Hoewel meningen vaak verdeeld zijn, denk ik dat er algemene consensus bestaat over de kwaliteit van “Incoherence”. Ook voor hen die Peter Hammill vaak op afstand houden, is dit werkstuk een aanrader van jewelste. Hammill dwingt als mens, op het randje van afscheid, diep respect af door je te omarmen met een ultieme combinatie van muzikale integriteit en oprechte betrokkenheid. Waarvan akte.
Govert Krul
Beluister deze cd hier: Peter Hammill – Incoherence