Een dag na het afronden van zijn vorige album “Incoherence”, in 2004, kreeg Peter Hammill een hartaanval. Je zou verwachten dat iemand het dan rustig aan gaat doen, maar niet deze heer. Een reünie en een nieuw album, “Present”, met Van Der Graaf Generator en aansluitend met de band op wereldtournee. Grote betrokkenheid bij het remasteren van alle Van Der Graaf Generator albums, alsmede zijn eigen jaren ’70 werk. Tussendoor nog even een duet album, “Veracious” met Stuart Gordon. En dan is hier alweer een nieuw solo album: “Singularity”.
Dit album kunnen we met recht een solo album noemen, aangezien Hammill alle instrumenten en uiteraard alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. Met zijn hartaanval in het achterhoofd is dit album een reflectie op de periode die daarop volgt. Vragen over zijn eigen sterfelijkheid staan centraal in elke song, misschien wel in elke regel. Veel van de songs gaan over de manier waarop we ons leven leiden, waarbij hij zichzelf en ons de vraag stelt of we wel alles eruit halen wat er in zit. Album opener Our Eyes Give It Shape is een stevig nummer waarin Hammill ons een spiegel voorhoudt over de (on)zin van ergens te laat aan beginnen, maar ook over het genieten van de kleine dingen. Het nummer wisselt moeiteloos gevoelige akoestische momenten af met elektronische chaos. In Event Horizon gaan we terug naar het moment waarin Hammill letterlijk plat op zijn rug ligt na zijn hartaanval en zijn naderende eind ziet aankomen. Ook in Famous Last Words kijken we terug, maar deze keer vanuit het perspectief dat hij te laat begonnen is aan de dingen die er echt toedoen.
Met Maybe My Mother laat Hammill ons een van zijn meest persoonlijke songs ooit horen: met het ouder worden verliest hij steeds meer grip op de wereld om hem heen. Na al deze zware kost, laat Vainglorious Boy een heel andere kant van Hammill horen: een Hammill die zichzelf vooral niet te serieus neemt. Na het instrumentele Of Wire, Of Wood, een kort piano nummer, komt de harde realiteit weer om de hoek in Friday Afternoon: een song over de onverwachte zaken die het leven ingrijpend kunnen veranderen. Het album sluit af met White Dot, een typisch Hammill nummer, waarin zijn indrukwekkende stem en angstaanjagende muziek de koude rillingen over mijn rug laten lopen; doodsangst voor een leeg bestaan terwijl we tegelijkertijd doelloos door het leven gaan is hier de strekking.
Met dit album heeft Hammill een zeer persoonlijk werkstuk afgeleverd. Voor de liefhebber van zijn werk, een verplichte aankoop. Voor degenen die zijn werk niet kennen, een absolute aanrader. Hammill is een grandioze songwriter en zijn teksten en muziek vormen één geheel. Je kijkt als het ware door de ogen van Hammill naar de wereld waarin we leven, maar hij houdt ons tegelijkertijd ook een spiegel voor, om naar ons eigen leven te kijken en te oordelen.
Ewout Boonen