Hammill, PeterAlbum

Zoals u, beste lezer, ongetwijfeld nog herinnert uit de recensie van “In Camera” heeft ondergetekende een tijdje geleden actie ondernomen om Peter Hammills werk beter te leren kennen. “In Camera” was een album dat ik daarmee heb leren kennen. Maar vanzelfsprekend is het toen niet bij slechts één album gebleven. Dat zou voor iedere artiest gewoonweg te weinig zijn. Nee, dan toch beter een tweede plaat erbij nemen en bestuderen. Het is natuurlijk al lang duidelijk dat deze “The Future Now” het tweede schijfje uit mijn verkenning was. Overigens meteen het laatste, maar daar hoeven niet meteen conclusies aan vastgemaakt worden.

Een snelle blik op Van Der Graaf Generators discografie leert ons dat deze “The Future Now” is uitgekomen na het toenmalige einde van de band dat er gekomen was na “The Quiet Zone / The Pleasure Dome”. Langs de ene kant zou je dus kunnen verwachten dat Hammill verder in dezelfde geest als Van Der Graaf Generator blijft werken, net omdat het einde van de band nog zo vers is. Maar dat is alvast niet het geval. Dit is geen overgangsalbum tussen Van Der Graaf Generator en Hammills solowerk. Wat het dan wel is, is natuurlijk eerst en vooral een duidelijk solowerk van Peter Hammill. Met enkel David Jackson en Graham Smith op enkele tracks is dit album ook qua instrumentatie op en top Hammill.

Wat dit album dan wel kenmerkt is dat het erg onevenwichtig lijkt. Je kan er als het ware kop noch staart krijgen aan de richting waar Hammill met dit album uit wil. Vrij van de wetmatigheden van de muziek van Van Der Graaf Generator lijkt het alsof Hammill eens lekker wil experimenteren, maar niet goed weet welke weg hij in wil slaan. Alsof hij op een kruispunt in zijn carrière is aangekomen. Een punt dat toevallig samenkomt met het moment waarop hij dertig wordt (zoals te horen is in Pushing Thirty natuurlijk). Toch een moment wanneer je toch niet meer kan beweren tot de jongvolwassenen te behoren. En net dat moment valt samen met het (voorlopige) einde van Hammills band. Geen wonder dus dat het lijkt alsof de beste man even de weg kwijt is.

Langs de andere kant zou je natuurlijk wel kunnen zeggen dat Peter Hammills solowerk zich eigenlijk altijd kenmerkt door zijn drang tot experimenteren en creatief om te gaan met zijn muziek. Tenslotte is dit wat Peter Hammill tot zo’n boeiend artiest gemaakt heeft. Maar toch voel je op “The Future Now” dat het allemaal iets minder werkt, iets minder samenhangt dan normaal.

Zoals aangegeven is dit dan ook niet op Van Der Graaf Generator lijkend, maar doet het album eigenlijk eerder denken aan wat David Bowie deed tijdens zijn Berlin-periode (dit gaat dan natuurlijk om de albums “Low”, “Heroes” en “Lodger”). Dit geldt natuurlijk als een van Bowies meest avontuurlijke en beste periodes dus een echte verrassing is het niet om te zien dat andere avontuurlijk aangelegde artiesten hierin een bron van inspiratie in zien. Voor Hammill lijkt het naast een inspiratie ook vooral een aanzet om andere ritmes, andere melodieën in zijn muziek te verkennen, weg van wat zijn periode bij Van Der Graaf Generator kenmerkte.

Al bij al zou je “The Future Now” best wel als een sleutelalbum kunnen beschouwen omdat het dus die opmaat vormt naar latere albums waar Hammill voor hem onbekende paden zal betreden. Dat het dan toch niet die belangrijke status heeft, heeft vooral te maken met het onevenwichtige in de plaat. Dit is overigens ook de reden dat dit niet meteen hét aan te raden album is voor wie zich in Peter Hammill wil smijten. Voor zij die al bekend zijn met mans werk: je kan dit met een gerust hart aanschaffen!

Peter Van Haerenborgh

Beluister deze cd hier: Peter Hammill – The Future Now