Hammill, PeterAlbum

Over een writers’ block hoor je hem nooit klagen. Peter Hammill is als schrijver nooit uitgeblust en weet als geen ander zijn solowerk een sterk persoonlijk en direct karakter te geven. De Engelsman heeft van zijn hart nooit een moordkuil gemaakt en zong platen vol over verbroken relaties en andere weltschmerz. Maar Hammill de charmeur, hij bestaat zeker, zoals “The Love Songs” uit 1984 aantoonde. Op deze plaat, die onlangs in de serie Hammill remasters door EMI opnieuw is uitgebracht, verzamelt hij liefdesliedjes van eigen verschenen platen (op dat moment had hij tien solo-lp’s op zijn naam staan, die bij diverse maatschappijen uit waren gekomen), mixt ze opnieuw en voegt een paar partijen -waar nodig- toe. Een eigenzinnig project, dat bijna 15 jaar later nog steeds fier overeind staat. Zijn helse, wanhopige en zelfs hartstochtelijke zang zijn sterk bepalend voor het karakter van de tien nummers op deze plaat.

De prima passende opener Just Good Friends, geproduceerd door David Lord, zet de toon voor de rest van de plaat. Dit nummer gaat niet specifiek over een liefdesrelatie, maar Hammill richt zich ook tot zijn relatie met de muziekindustrie. In de daaropvolgende nummers balanceert hij tussen pianoballades, solostukken met een klinische drumcomputer (Ophelia) tot vollere stukken als The Birds en het meeslepende This Side OfTthe Looking-glass (afkomstig van zijn ‘echtscheidingsplaat’ “Over” uit 1976). Daarin drukt het orkest van Michael Brand een grote stempel op de melancholieke sfeer. Voor enkele tracks, Again en If I Could, gebruikte Hammill nieuwe begeleidingsbanden, afkomstig van liveopnamen gespeeld door zijn K-Group. Het geeft beide nummers weer een andere benadering, die prima passen naast de nummers op deze cd, waarop gastmuzikanten meespelen zoals drummer Manny Elias, Stuart Gordon, John Ellis en Robert Fripp. Ook zijn Van Der Graaf Generator-collega’s Hugh Banton, Guy Evans en David Jackson spelen mee op composities, afkomstig van platen als “Fool’s Mate” (1970) en “Nadir’s Big Chance” (1975). Beiden behoren tot de beste soloplaten die Peter Hammill heeft gemaakt en lopen muzikaal parallel met het Van Der Graaf-werk uit die tijd, maar klinken voor sommige luisteraars iets makkelijker in het gehoor.

Zo is “The Love Songs” meer dan een ogenschijnlijke compilatie van werk, dat Hammill verzamelde in een tijd waarin hij zichzelf afvroeg of hij nog wel platen wilde blijven maken. Een geactualiseerde bloemlezing: dat duidt de (zware) lading van deze prachtig geremasterde plaat veel beter. Alleen die foeilelijke foto op de hoes blijft een puntje van kritiek. Daarop is Hammill te zien alsof hij net eens even lekker een paar rondjes om het huis heeft gerend en daarna in zijn meest ontspannende pose op de bank is gaan zitten. Compleet nog met ‘boxer boots’, die hijzelf in de liner notes in het boekje als een ‘mistake’ typeert. Overigens staan in het boekje ook de teksten van de nummers gedrukt, zodat de zeggingskracht alleen nog maar toeneemt.

Toegegeven, als solo-artiest blijft Peter Hammill -progressief gezien- een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel een zanger / componist die in zijn werk vele gezichten heeft laten zien. In dat kader is “The Love Songs” nog een redelijk lichtvoetig werkstuk, dat als startpunt kan dienen voor een ontdekkingsreis door zijn albums.

Wouter Bessels