Hammill, PeterAlbum

“Ik doe het rustig aan, toch ook nog een beetje bijkomen van die hartaanval. De teksten moeten in ieder geval weer ergens over gaan. Ik denk aan thema’s als verlies, (wan)hoop, verdwijning, verandering, ontheemding, angst. Nogal zware kost, daar hou ik van, daarom verpak ik die woorden juist in lichte muziek. De drumsticks verstop ik en de bombast en het tegendraadse van Van der Graaf Generator laat ik achterwege om de teksten nog meer lading mee te geven. Waarom zou ik eigenlijk niet alles zelf doen, tot aan het inspelen van alle instrumenten toe?! En wat iedereen er verder van vindt, zal we een rotzorg zijn.” Dit zou Peter Hammill zo ongeveer gedacht kunnen hebben toen hij in 2009 zijn zoveelste solowerkstuk “Thin Air” ging maken.

Dit is in ieder geval wat we voorgeschoteld krijgen. De meeste nummers trekken ogenschijnlijk traag, monotoon en verstoken van spanning voorbij. Van grote opwinding is in ieder geval geen sprake. Hier en daar kruipt Hammill in de huid van de singer-songwriter, al zijn de gitaar- en synthesizerstructuren hiervoor dan vaak weer net iets te grillig. De sfeer is, zoals niet zelden bij Hammill, donker, soms onheilspellend en dreigend. Het ingetogen karakter is overigens geen garantie voor toegankelijkheid. Het is goed denkbaar dat de voortdurende herhaling van klanken een afstotende werking heeft op de luisteraar, maar het geheel heeft ook iets beklemmends, iets dat je juist vastgrijpt, als het je lukt je er aan over te geven.

Piano en zang, met een subtiele elektrische gitaar en/of en akoestisch en een heel voorzichtig basje is soms alles wat je hoort. Hammill verzorgt ook de achtergrondzang, waardoor een dun extra laagje ontstaat. Het enige instrumentale nummer Wrong Way Round  laat two slightly distorted guitars horen, ogenschijnlijk op weg naar niets. Op nummers als Ghosts Of Planes, met vervreemdende zang, komen enkele tikken drums langs. Een vleugje orgel en een hele korte gitaarsolo vormen de rimpeling in het vlakke landschap van Undone. Het toepassen van de tremolotechniek op de gitaar geeft If We Must Part Like This een countrytrekje, wat op zijn minst noopt tot een keer extra slikken.

“The air is thin” zingt Hammill verschillende keren alsof hij het uit zijn tenen haalt. Je voelt je bij het luisteren naar Thin Air eigenlijk nooit op je gemak. Als dat zijn bedoeling was, is hij hier meesterlijk in geslaagd. De lucht is dun genoeg om niet voortdurend in ademnood te komen, maar het af en toe moeten happen naar adem valt zeker niet uit te sluiten, dat een gevolg kan zijn van de beklemmende sfeer of het monotone karakter. In die zin is er never a dull moment bij het luisteren naar deze Brit, of nu juist wel?