PhaedraAlbum

In de zomer van 2010 bracht deze website een omvangrijke special over de zeventigerjaren van de Italiaanse symfonische rock. Het was nog een hele opgave om de juiste albums voor deze special samen te stellen. Het album dat we hier bespreken zou daar bij snelle beluistering zomaar ingepast kunnen hebben, ware het niet dat “Ptah” van Phaedra is uitgekomen in 2010. Ondanks het jaar van verschijnen heeft het er alle schijn van dat dit album een poging tot remake is van die hoogtijdagen. De muziek op deze schijf ademt immers de sfeer van die dagen.

Maar meer dan ademen is er wat mij betreft niet bij, ondanks de enorme aanloop die dit octet voor deze schijf genomen heeft. Nadat Phaedra in 1993 is opgericht hield men zich voornamelijk bezig met optreden. Na tal van bezettingswijzigingen achtte men de tijd in 2005 rijp genoeg de muziek een eeuwigheidswaarde te geven. Al met al had men daar dus een strakke vijf jaar voor nodig. Alle sympathie voor deze groep ten spijt, vind ik het uiteindelijke resultaat matig. De muziek springt nogal van de hak op de tak en de zang kan ronduit zwak genoemd worden. Claudio Granatiero heeft een stemgeluid dat in de hogere regionen van zijn bereik geforceerd overkomt. Die enkele keer dat hij meer in zijn comfortzone zingt, is het al een stuk aangenamer om naar te luisteren.

Het album “Ptah” is feitelijk een rockopera en herbergt een breed scala aan (klassieke) instrumenten. De muziek kent daardoor veel invloeden van klassieke muziek. Daarnaast klinken op enkele nummers invloeden van folkmuziek door. Musiceren kunnen ze, deze Italianen. Laat daar geen misverstand over bestaan. Op dit vrij lange album (de speelduur bedraagt ruim 75 minuten) is er voor de liefhebber van traditionele Italiaanse symfo genoeg van zijn of haar gading te vinden. Toch had men er beter aan gedaan de speelduur beperkt te houden tot een uur. Het zestien pagina’s tellende (gevouwen) cd-boekje biedt uitgebreide informatie over het concept. Je moet daarvoor wel het Italiaans machtig zijn. Daarnaast staat van elk nummer uitvoerig vermeld welke instrumenten er worden bespeeld. Heel erg leuk en interessant allemaal voor de fanaten, maar het gaat mij toch meer om de muziek.

“Ptah” is gebaseerd op het gedachtegoed van de klassieke Italiaanse symfonische rock. Ondanks (of dankzij) dat klinkt het flink gedateerd en is het verre van origineel. Het muzikale vakmanschap is overduidelijk aanwezig, maar ik zou de groep met dit gegeven willen uitdagen om op een eventueel volgend album een eigen koers te gaan varen. Van de muziek die men hier speelt is al zoveel gemaakt en nog beter ook (check de eerder genoemde special maar eens). Wellicht dat een dergelijk album dan een plaats kan krijgen in een special over de Italiaanse symfo van het begin van de 21^ste eeuw. Een eer die “Ptah” niet gegeven zal zijn.

Hans Ravensbergen