PhiAlbum

Phi was tot voor kort voor mij een onbekende band en met het inlezen van voorgaande recensies en het meerdere malen beluisteren van hun oude muziek kan ik volledig meegaan in de algehele beoordelingen waar het eindoordeel vooral lag in het ‘net niet maar wel een met potentie’. Voor de nieuwe cd “Cycles” geldt dat de heavy metal prog muziek prima is uitgevoerd door goede muzikanten met de beste opnamemogelijkheid tot nu toe. De vraag alleen is of er een eindelijk een eigen muziekleven in Phi zit.

Hoe bizar dan ook, door een dramatisch voorval lijkt het tij te keren nadat het leven van Phi aan een zijden draadje/vingerkootje hing. Na een productieve start van drie cd’s, een ep en een live-album in krap vier jaar tijd heeft Phi noodgedwongen daarna bijna vier jaar de tijd moeten nemen om uiteindelijk zes nummers te componeren die tussen, pak hem beet zeven en tien minuten klokken. De man waar het om draait, gitarist Markus Bratusa, sneed zich namelijk als een amateur (kok) diep in zijn linker wijsvinger waardoor zijn schrijfproces vertraagde en wijzigde van hoofd naar handen naar hoofd op papier. Nieuwkomer Stefan Helige nam daardoor meerdere gitaarstukken op zich. Het gitaargeweld van beiden houdt het midden tussen het staccato werk van leprous en het melodieuze van Treshold. Door deze situatie is naast het schrijven van nummers meer tijd en aandacht aan de productionele kant van dit nieuwe album besteed en dat pakte kwalitatief goed uit waardoor het nu een ‘net wel, maar waar de potentie er nog niet helemaal uitkwam’ werd.

De metal van deze Oostenrijkers presenteert zich op “Cycles” als een blik fris. De muziek proeft als het drinken van een paar blikjes Red Bull. Net voldoende om niet hyper te geraken en toch een genoeg verhoogde suikerspiegel om even flink op en neer te stuiteren. Wat mij betreft zou er wat meer Stroh Rum of een illegaal gebrouwd Alpen bittertje in gemogen. Niet om het ruiger te maken maar om er meer ballen bij te krijgen. Gezien het label waar “Cycles” wordt uitgegeven is het geen toeval dat het gitaarspel en -sound wat weg heeft van Jim Matheos. Dat wil zeggen meer OSI en minder RPWL. Alleen verwacht je af en toe een onverwachte hook of een bruuske ritme disruptie, zoals Office Of Strategic Influence op “Blood” dat deed, maar die blijft uit en dat voelt als een gemiste kans. Het zit erin maar komt er (nog) niet uit, hoe onbevredigend kan dit zijn. Nu blijft het voor prog begrippen teveel hangen in mainstream ondanks dat Phi zich niet aan tijdslimieten houdt en over de hele linie beter klinkt en speelt dan ooit tevoren!

Net zoals mijn voorgaande recensenten ben ik na het beluisteren van “Cyclus” ervan overtuigd dat er nog veel meer potentie in de band zit als ze maar keuzes durven te maken om geëffende paden te vermijden en gevaarlijke bergpaden te beklimmen. Als tussendoortje op het glibberige pad van metal is “Cycles” voor nu een smakelijk hapje als voorgerecht. En als onze amateur kok Markus voortaan de messen weglegt en zich stort op het creëren van verrassende hoofdgerechten en daar ruim de tijd voor neemt, dan vragen we ons niet meer af waar Phi voor staat maar willen alle prog metal liefhebbers alleen nog maar zijn smakelijke dis verorberen.

Jos Driessen