PhiAlbum

Een album met een titel als deze doet vermoeden dat we misschien van doen hebben met de bioscoophit Ghost uit 1990. Niets is minder waar. Je kunt gerust verder lezen.

Phi (de betekenis van deze letters is mij een raadsel) is een uit Oostenrijk afkomstig trio jongelingen dat ergens in 2006 werd opgericht. Na jarenlange ervaring te hebben opgebouwd als liveband met veel optredens, onderbroken door een ep-tje in 2007, is hier het eerste volwaardige muzikale product. Niet heel vreemd wanneer men bedenkt dat de groep geen nummers componeert, maar tot zich laat komen. Arrogantie of realiteitszin? Hoe dan ook, een groep met deze zienswijze ben ik nog niet eerder tegengekomen. Kennelijk is er in de afgelopen vijf jaar voldoende tot ze gekomen.

“For The Love Of Ghosts” bestaat uit stevige progrock met invloeden van postrock en stonerrock, al zeggen deze Oostenrijkers dat ze ‘nieuwe artrock’ spelen. Met een beetje goede wil vallen op deze cd invloeden te horen van grootmeesters in het genre als Anathema, Porcupine Tree, Tool en Amplifier met vleugjes Wolfmother en Monster Magnet. Inderdaad grote namen waarbij PHI nog niet eens in de schaduw mag staan, laat staan in de buurt komt. Niet dat we te maken hebben met een slecht album, zeker niet. Maar verbeterpunten zijn er nog makkelijk te vinden.

Als zo vaak is ook hier de zang de achilleshiel van de groep. Markus Bratusa klinkt als een slap surrogaat van Bruce Springsteen en Marc Mes (voormalig zanger Penny’s Twisted Flavour). PHI zou er goed aan doen het trio met een goede zanger uit te breiden tot een kwartet of instrumentaal verder te gaan. Gelijk al op The Surgical Cut, Parts 2-4 valt dit goed te horen.

Tussen de vaak bronstige en gruizige gitaargeoriënteerde nummers twinkelt wat mij betreft een juweel in de gepolijste vorm van Wintersong. De sfeer van dit nummer is er een van grote droevigheid en treurnis dankzij het gebruik van viool. Bij vlagen moest ik denken aan Nordagust. Het geluid van een stemmig Hammondorgel en een gevoelige gitaarsolo maakt dit nummer puntgaaf geslepen. Doordat Bratusa vocaal gezien minder op zijn tenen hoeft te lopen, komt ook de zang beter tot zijn recht.

“For The Love Of Ghosts” is een album dat niet echt consistent is. Fraaie stukken worden afgewisseld met momenten waarop ik bedenkelijk mijn wenkbrauwen frons. Een goed voorbeeld daarvan is Desire. Dit nummer weet met zijn speelduur van twaalf minuten niet de volle duur te boeien. Niet alleen is daar de zang verantwoordelijk voor. Ook productioneel valt er nog genoeg te halen. Het zullen de financiële middelen wel zijn die PHI noopte om het technische deel volledig in eigen hand te houden. Helemaal fout denk ik dan. Speel nog een jaartje lekker door en schakel voor die extra gevangen euro’s iemand in voor het mixen en masteren. De muziek wint daardoor aan kracht en kwaliteit.

Verder had de indeling van dit album een betere verdiend. Want waarom beginnen met delen 2, 3 en 4 van The Surgical Cut en pas tegen het einde van het album met deel 1 aan komen kakken? Vervolgens gaat de cd als een nachtkaars uit met het zouteloze Epilogue: For The Love Ghosts.

PHI heeft zichzelf als voornaamste doel gesteld om emotie via hun muziek over te brengen naar het publiek en de luisteraars. Zonder exact te vermelden om welke emotie dat gaat, is dat doel met deze cd voor een deel (niet) geslaagd. Wanneer de heren de door mij genoemde kritische noten op een vervolgschijf kraken, meld ik mij graag opnieuw als kritisch luisteraar. Er is immers niet sprake van een kansloze missie.

Hans Ravensbergen