PhiAlbum

Toen ik vernam dat de jonge Oostenrijkse band Phi was getekend door Gentle Art Of Music, het fameuze label van RPWL, was ik opgetogen. Immers, de band met als voornaamste troef zanger en gitarist Markus Bratusa, was drie jaar geleden al op mijn radar verschenen met het frisse debuut uit “For The Love Of Ghosts”, waarop de jonge honden een frisse combinatie lieten horen van post progressive rock en Joy Division beïnvloede postpunk. Een jaar later verscheen het ambitieuze “Years Of Breathing” en zette daarmee ferme stappen in hun ontwikkeling, maar liet helaas ook wat los van hun jeugdig elan. Dat had als gevolg dat “Years Of Breathing” in theorie een veel betere plaat was, maar dat de keuze van de sound wat veilig begon te voelen.

Nu is het dan de tijd voor “Now The Waves Of Sound Remain”, de eerste plaat voor een wat serieuzere label, een label ook dat inmiddels garant staat voor kwaliteit. Maar ook een label dat ‘vernieuwing’ – laten we eerlijk zijn – niet heel hoog in zijn vaandel heeft staan. Gentle Art of Music brengt degelijke, soms prachtige, hoogstaande symfonische rock, maar verlegt daarbij bepaald niet de grenzen. U voelt dat ik richting een conclusie ga.

Op zichzelf genomen is “Now The Waves Of Sound Remain” is een prachtplaat. Bratusa heeft een grunge-achtige stem die een beetje doet denken aan Chris Cornell van Soundgarden, en heeft ook wat weg van Joy Division-zanger Ian Curtis. Ook de rest van het trio oogst grote bewondering. Mocht Phi ooit uit elkaar vallen, dan voorzie ik een grote toekomst als sessie-drummer voor Gabe Cresnar.

Toch valt het me allemaal een beetje tegen, zeker gezien de hoge verwachtingen die ik had. Bij tijd en wijlen doet deze nieuwe plaat mij denken aan de laatste paar platen van Bush, of – nog erger – de solo-platen van Gavin Rossdale, terwijl ik ergens de hoop had dat Phi zich zou ontwikkelen tot de hoogst symfonische variant van Nirvana of anders de Foo Fighters. Helaas begin ik nu te vrezen dat Phi eenzelfde duikvlucht in kwaliteit gaat maken als Interpol, die na hun fameuze debuut slechts soms ‘mooie muziek’ maakten, maar zelden tot een bevredigend eindresultaat kwamen.

Ik loop het risico voor ‘ouwe lul’ uitgemaakt te worden, de bandleden zijn immers nog jong. Is er niet een roadie in de buurt, die deze gasten wat drugs kan aanreiken? Misschien moet iemand ze voorstellen aan die gasten van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead om te leren hoe ze instrumenten moeten vernielen op het podium of de productie van gruiziger maken. Misschien heeft Sel Balamir van Amplifier was adviezen hoe de riffs, zoals die prachtige in Revolution By Design, wat puntiger te maken.

Ach, de al genoemde …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, sowieso een band waar Phi een voorbeeld aan zou moeten nemen, maakte na zijn meesterwerk “Source Tags & Codes” ook het tegenvallende “Worlds Apart”, en het is met die band ook meer dan goed gekomen. Er is dus nog hoop.

Dat neemt echter niet weg dat “Now The Waves Of Sound Remain” op zichzelf beschouwd een prachtige plaat is, bij vlagen briljant, zoals Welcome Tomorrow en het epische titelnummer. Het is echter niet genoeg. Het heeft niet het momentum dat ik had gehoopt. Toch blijft Phi een band om in de gaten te houden.

Markwin Meeuws