Phi

Years Of Breathing

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Oostenrijk
Label: Eigen Beheer
Website: http://www.phi-band.com/
Luisteren kan je hier: http://www.phi-band.com/
Tracklist
Years Of Breathing (3:19)
Empathy And The Crowbar (7:15)
Sustained Delusions (4:10)
Exile (5:19)
Cashflow Prayer Answering Machine (4:34)
Singularity (4:13)
Life Passing By (21:24)
A Clear View (6:36)
Markus Bratusa: gitaar, zang
Arthur Darnhofer-Demar: basgitaar
Nick Koch: drums

Met medewerking van:
Hans Hausl: piano
Ulrich Krieger: saxofoon
Years Of Breathing (2012)
The Deflowering Of Reality ep (2012)
For The Love Of Ghosts (2011)
Half Hour Universe ep (2007)

Ik heb sterk het gevoel bij het lezen van biografieën en de diverse recensies van Phi dat dit een band is die telkens in ontwikkeling is. Dat is vanzelfsprekend een mooie eigenschap en staat garant voor een sterke sympathie van mijn kant, hoewel dit de eerste keer is dat ik in aanraking kom met de Oostenrijkers. Toch slaat mijn hart niet helemaal over bij het beluisteren van de muziek, ondanks de onbetwiste kwaliteit.

Na het verschijnen van de tussentijdse ep “The Deflowering Of Reality” in 2012, houdt de band nog steeds gas op de plank in het produceren van cd’s. Dit keer door het full lenght album “Years Of Breathing” in het opvolgende jaar 2013 af te leveren. Waar Hans Ravensbergen nog erg kritisch was over het debuut, is hij aanzienlijk positiever in zijn verslag over de ep uit 2012. En hoewel het een kwestie van smaak is, ben ik het met hem eens dat de band door het verstrijken van de rijpingsjaren meer kwaliteit aflevert. Opmerkelijk is daarom dat dit album ook een aantal oudere nummers bevat, die zelfs in de beginperiode van de band zijn gecomponeerd.

Ik heb zelf wat meer moeite met de juiste typering van de muziek, want die is gevarieerd, hoewel de door Hans gebruikte term “bronstige en gruizige gitaargeoriënteerde muziek” nog steeds redelijk  op zijn plaats is. De vergelijkingen die Hans in de recensie van het eerste album noemt, kan ik overigens op dit album moeilijk ontdekken. Het geluid van bands als Anathema, Porcupine Tree en Tool kan ik in de hedendaagse muziek van Phi niet vinden, of het moet een ernstig gebrek aan inlevingsvermogen van mijn kant zijn. De muziek kenmerkt zich vooral door het meervoudig gebruik van de elektrische gitaar en een zanger die niet overdreven goed en aanwezig in de muziek is, maar wel iets in mij losmaakt. Vooral in het begin van het album is de term “stonerrock” wat mij betreft sterk van toepassing. Empathy And The Crowbar klinkt donker, soms een beetje als Red Hot Chilli Pepers, maar ook een beetje grunge. Dat zet zich zo ook door in Sustained Deluisions, maar weer totaal niet in Excile. Een waanzinnig piano intro maakt daar namelijk de weg vrij voor een progressief geheel met zang van Markus Bratusa die een topprestatie levert in het nummer. Dit is een bijzonder smaakvol nummer waar de combi van piano, gitaar, bas en drums eigenlijk voor een notering in de hitlijsten zou moeten zorgen. Weer een heel ander gevoel wekt Cashflow Prayer Answering Machine op, wat door een pakkende basmelodie enorm aanstekelijk is. Subtiel onder die basmelodie is een opbouwend gitaargeluid te horen dat doet denken aan postrock. De onophoudelijk aanzwellende en afzwakkende gitaren die je in dat genre gewend bent te horen, kan je ook hier in vinden, hoewel in een wat afgeslankte vorm.

Een sterk pluspunt van het album is het pianospel van gastmuzikant Hans Hausl. Het geluid van de man klinkt helder en lijkt op een originele piano opgenomen te zijn, waardoor de ruige kant in de muziek van Phi gelijk een stuk vriendelijker klinkt. Goed voorbeeld daarvan is het openingsnummer Years Of Breathing en het ruim twintig minuten durende Life Passing By waarin Hausl excelleert. Het nummer wordt kalm ingezet en creëert een fijne sfeer, maar naarmate het nummer vordert, slaat de verveling wat toe. Ook de saxofoontoevoegingen (en dan de enigszins psychedelische stukken) doen mij niet zo veel. Wat mij betreft had dit nummer in afgeslankte vorm meer fans gemaakt dan het nu zal doen.

Dit album is voor de liefhebber van prog zonder elektronische toetsen aan te raden. De schijf is vooral gitaar, bas en drums georiënteerd, maar doordat er zo nu en dan gebruik gemaakt wordt van de piano krijgt het een wat meer ‘progressief’ karakter, hoewel die inslag niet overdreven moet worden. Dit album heeft na meerder luisterbeurten de potentie flink te kunnen groeien, maar de nodige feeling voor dit soort muziek moet daarvoor wel aanwezig zijn.

Ruard Veltmaat

Send this to a friend