PhideauxAlbum

Apart gezelschap dat Phideaux!

Het Amerikaanse bandje Phideaux is een project van multi-instrumentalist / bandleider Phideaux Xavier en drummer Rich Hutchins. Behalve deze twee leden is ook producer en volleert knoppendraaier Gabriel Moffat vaste klant op de verschillende Phideaux platen. Eigenlijk is Phideaux meer een soort muzikaal collectief, waarbij iedereen die zichzelf goed genoeg vindt zich kan aanmelden. Helaas is dit vrijwillig bijeenkomen nog niet bij iedereen doorgedrongen, waardoor er toch vaak dezelfde namen (veelal familieleden) opduiken op Phideaux releases.

Ondanks de vrije denkwijzen van de heren is dit toch alweer de vijfde cd in relatief korte tijd. Het debuut “Friction” was nog meer een kwajongensstreek, maar vanaf het in 2004 uitgekomen album “Fiendish” is het hard gegaan met de catalogus van Phideaux. De sound van Phideaux verandert ook op zijn tijd. Kende het prima album “Ghost Story” nog een behoorlijk stevige insteek met veel verwijzingen naar de succesvolle sound van Porcupine Tree; op “313” ligt dit toch weer anders. Het album is een stuk rustiger dan “Ghost Story” zonder overigens saai te worden. De verwijzingen naar de psychedelische kant van Pink Floyd en Van Der Graaf Generator zijn weer legio, al schiet de naam van de Nederlandse artpop band de Nits ook steeds door mijn hoofd. Voordat ik wat dieper op het muzikale gedeelte van deze cd inga, wil ik graag nog even kwijt dat de door Margie Schibbe ontworpen hoes één van de lelijkste is die ik ooit gezien heb. Flower Power in een verkeerd jasje, zullen we maar zeggen. Overigens gaat dit het hele erg uitgebreide boekje zo door en dat is dus geen aanbeveling. Maar goed, het gaat niet om de verpakking maar om de inhoud en die, beste mede-proggers, is prima in orde.

Zoals je dat met zo’n titel kunt verwachten staan er op “313” dertien nummers. Terwijl alle nummers relatief kort duren, is er toch een zeer sterke onderlinge band tussen de nummers. Petje af voor de productie van Moffat, want het geheel klinkt erg verzorgd en het voelt bijna aan als één track. In In Search Of Bitter Ore krijg je een zeer fraai nummer voorgeschoteld van dit gezelschap. Muzikaal een beetje overgoten met een Gathering saus met de zang en vreemde geluiden die je bij de Nits zou verwachten. Het negende nummer van “313” is het meest rustige, maar zeker ook één van de sfeervolste nummers van deze plaat geworden. Daar kaarsrecht tegenover staat het zeer vrolijke, maar absurde Have You Hugged Your Robot. Tijdens dit nummer gaat zanger Phideaux Xavier een soortement van duet aan met een heuse robot. Omgeven door allerlei zeer moderne geluiden kun je er niet omheen dat je niet alleen met een bijzonder, maar zeer zeker ook met een talentvolle groep muzikanten te maken hebt. Echte solo’s zijn er bijna niet te horen op deze plaat. Alle muzikale prestaties staan in het belang van het liedje zelf. Een goed voorbeeld dat in onze progscene helaas niet altijd goed gevolgd wordt. Dat Phideaux rare songtitels kan verzinnen komt nogmaals goed naar boven bij A Storm Of Cats. Dit gitaargeoriënteerde nummer is één van de weinige nummers met een echte solo. De door Mark Sherkus gespeelde gitaarpartij knalt al na een paar seconde de kamer binnen. Om op prachtige wijze de gehele song te ondersteunen en mede dankzij de zeer sterk aanwezige percussie van Rich Hutchins, groeit dit nummer uit tot één van de sterkste van deze cd. De bijna zwierige toetsenpartijen van Xavier laten Phideuax zien waartoe de groep in staat is. Albumafsluiter Benediction klinkt ook al zo apart. Hoewel dit nummer niet als bonustrack staat aangeven, moet dit het bijna wel zijn. Het ruim vier minuten durende nummer klinkt als een demo en deze conclusie wordt versterkt doordat het nummer ook gewoon wordt aangekondigd als zijnde een huis-, tuin- en keuken studio-opname. Het ‘Henk Hofstede meets Talk Talk’ ten tijde van “Laughing Stock”-achtige nummer is erg donker doch fraai. De piano wordt bespeeld alsof je bij een begrafenis bent aangeland en de klagerige zang van Phideaux Xavier gaat door merg en been. Een prima afsluiter van dit zeer vreemde album.

Mocht je na deze uiteenzetting zin hebben om dit album aan te schaffen, ga dan zeker niet af op je eerste indruk. Dit album heeft tijd en aandacht nodig om rustig te rijpen. Is dat gelukt, dan is je platenkast weer een pareltje rijker.

Sander Kok