PhideauxAlbum

Ah, het gaat over seks! Nou ja, over geboorte en sterven, het begin en einde van het universum, en ook over wonderlijke ruimtecurven, over vossen, over sterren, en o ja natuurlijk over muizen. Dat gele ding waar rare blauwe dingen in proberen te wurmen is geen planeet uit een science-fiction-film, maar een eicel, die door een aantal spermacellen bevrucht probeert te worden. We zijn allemaal zo begonnen, zegt Xavier op “Snowtorch” feitelijk. Maar we hebben geen idee hoe we eindigen.

Het is goed om te zien dat Phideaux zich de laatste jaren sterk ontwikkelt tot één van de belangrijkste acts op het gebied van symfonische rock deze eeuw. Hoewel de eerste paar platen vaak meer richting pop dan symfo gingen, gaven de uitzonderingen daarop al aan dat we hier met een belofte te maken hadden. Een enkeling had Chupacabras op de gelijknamige cd uit 2005 al ontdekt, maar in 2007 brak Phideaux op bescheiden schaal door met “Doomsday Afternoon”, dat terecht maandenlang in de opperste regionen van de Wereldse Tien bewoog, en hoog in de jaarlijstjes eindigde.

“Number 7” kwam uit in 2009 en loste niet geheel de hooggespannen verwachtingen in, hoewel het werkje ook van angstig hoog niveau was. Nu is er dan het betrekkelijk korte en redelijk eenvoudig te behappen “Snowtorch” en de werkelijke doorbraak kan Phideaux nu haast niet meer ontgaan.

“Snowtorch” is vooral een heerlijke plaat, ongedwongen, hyper melodieus, bombastisch zonder opgefokt te klinken en qua thematiek en boodschap op-en-top Phideaux. Daarnaast heeft de muziek van Phideaux een wat zoetig karakter, dat ik voor de rest alleen tegenkom bij hun Engelse collega’s van Magenta. Dat staat echter in schril contrast met de vaak donkere teksten over verval, angst, de zinloosheid van het bestaan en meer van dat soort weinig vrolijke overpeinzingen. Dit alles wordt echter gebracht met een flinke knipoog, die niet de waarde van de boodschap wegneemt, maar wel enigszins verzacht.

De kracht van “Snowtorch” zit in het fantastische samenspel van de muzikanten, hoewel naast Xavier en zangeres Valerie Gracious niemand echt de spotlight opeist. Ondanks dat Xavier zowel zang, toetsen als gitaar voor het grootste gedeelte aan zijn vrienden overlaat, en zelfs de productie laat doen door zijn gitarist Gabriel Moffat, drukt hij toch ontegenzeggelijk zijn stempel op Phideaux. Gelukkig, want hij is niet voor niets de naamgever van zijn band.

De twee enorme tracks Snowtorch (Part One en Two) worden onderbroken door het indrukwekkende Helix, waar zangeres Valerie Gracious een hoofdrol inneemt. Haar prachtige stem en het wonderschone cello-arrangement dat het ondersteunt zorgen ervoor dat Helix één van mooiste ballads uit het oeuvre van Phideaux is geworden. Ondertussen laat het horen dat Gracious eens heel serieus over een soloalbum moet gaan denken.

De bulk van de cd wordt echter ingenomen door de twee Snowtorch-epics, die niet voor elkaar onderdoen. Deel 1 klinkt als een verlengde van “Doomsday Afternoon” en “Number 7”, dus melodieus, goed geproduceerd en zeer herkenbaar Phideaux, terwijl deel 2 enorm indruk maakt door het ruim 7 minuten durende instrumentale begin, waarin van alles gebeurt en de boel behoorlijk wordt opgezweept. Deze kant van Phideaux wil ik wel vaker horen!

Samengevat is “Snowtorch” gemakkelijk één van de leukste en meest vermakelijke symfonische platen van 2011. Het kan op de achtergrond beluisterd worden, maar je kunt er net zo goed in verdrinken, heerlijk meezingen, of je aansluiten bij de twee minuten durende aanstekelijke titelloze polonaise waar de plaat mee eindigt. So there ends the lesson, and it’s a hell of a course.

Markwin Meeuws