Collins, Phil

Face Value

Info
Uitgekomen in: 1981 (remaster 2016)
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Atlantic / Rhino / Warner Brothers
Website: www.philcollins.com
Tracklist
CD1:
In the Air Tonight (5:32)
This Must Be Love (3:55)
Behind The Lines (3:53)
The Roof Is Leaking (3:16)
Droned (2:55)
Hand In Hand (5:12)
I Missed Again (3:41)
You Know What I Mean (2:33)
Thunder and Lightning (4:12)
I'm Not Moving (2:33)
If Leaving Me Is Easy (4:54)
Tomorrow Never Knows (4:46)

CD2
:
Misunderstanding (Live) (4:43)
If Leaving Me Is Easy (Live) (7:24)
In the Air Tonight (Live) (7:52)
Behind the Lines (Live) (3:40)
The Roof Is Leaking (Demo) (3:12)
Hand in Hand (Live) (9:48)
I Missed Again (Live) (4:23)
....And So to F (Live) (6:22)
This Must Be Love (Demo) (3:44)
Please Don't Ask (Demo) (4:01)
Misunderstanding (Demo) (2:54)
Against All Odds (Demo) (2:59)
Stephen Bishop: achtergrondzang
Eric Clapton: gitaar
Phil Collins: zang, drums, percussie, toetsen
John Giblin: basgitaar
Alphonso Johnson: basgitaar
Chris Lawrence: contrabas
Jo Partridge: gitaar
J. Peter Robinson: toetsen
L. Shankar: viool, percussie
Daryl Stuermer: gitaren, banjo
+
EWF blazers
+
strijkers
Going Back (2010)
Testify (2002)
Dance Into The Light (1996)
Both Sides (1993)
...But Seriously (1989)
No Jacket Required (1985)
Hello, I Must Be Going! (1982)
Face Value (1981)
Face Value remaster

Diepe sporen. De scheiding van Phil Collins in 1980 van zijn vrouw Andrea Bertorelli volgt op veel verdriet en eindigt in veel verdriet. Maar diepe sporen laten veel moois na. De zanger en drummer legt zijn hele hebben en houwen bloot in een persoonlijk drieluik, waarvan “Face Value” (uitgebracht in februari 1981) het tweede deel is. Genesis’ “Duke” (1980) en “Hello, I Must Be Going!” (1982) zijn respectievelijk deel 1 en 3.

De plek van “Face Value” in de popgeschiedenis mag als bekend worden verondersteld. De plaat vormt samen met “Hello, I Must Be Going!” artistiek gezien het beste wat Collins ooit onder zijn eigen naam heeft gemaakt. Tegelijkertijd is het een stuk zelfreflectie, een emotionele reis door veel droefenis, zelfmedelijden en woede. Toch staat Phil er tegenwoordig wat meer relativerend tegenover. ‘Liedjes waar ik gaandeweg vrienden mee ben geworden’, schrijft hij in het onderhoudende, maar ook beleefde verhaaltje dat als bijsluiter bij deze heruitgave zit. Hij gaat verder niet in op de oorsprong en de aanleiding van deze collectie zeer persoonlijke songs.

Evenals op het monumentale “Here, My Dear” van Marvin Gaye of “Grace And Danger” van John Martyn (waaraan Collins in dezelfde periode als zijn eerste soloplaat ook meewerkt) laat “Face Value” een man in verschillende ‘state of minds’ horen. Van het prille geluk in een relatie (This Must Be Love) via de twijfels, de ruzie (The Roof Is Leaking) en de emotionele afstand naar de uiteindelijke breuk, maar toch koestert hij nog liefde voor zijn ex-vrouw (If Leaving Me Is Easy). De tien liedjes worden gesandwiched door In The Air Tonight, Collins’ solodoorbraak en nog steeds een ongekende opener die de sfeer van de plaat gelijk bij het nekvel pakt en afsluiter Tomorrow Never Knows. In de Beatles-cover gloeit een sprankje hoop en optimisme, maar het nummer refereert ook aan een leuke link tussen Collins en de Fab Four. De drummer speelt namelijk een klein rolletje in de Beatles-film “A Hard Day’s Night”.

Opvallend blijft Behind The Lines: de overdonderende opener van “Duke” (1980) klinkt op “Face Value” – in tegenstelling tot de Genesis-versie – vlotter, meer dansbaar en (net als in Hand In Hand en I Missed Again) met een hoofdrol voor de ‘EWF Horns’, de blazerssectie van soulband Earth, Wind & Fire. De bonus-cd bevat Collins’ eigen demo’s van Please Don’t Ask en Misunderstanding, die hij destijds met succes aan Tony Banks en Mike Rutherford liet horen en waarmee de cirkel met “Duke” rond is.

Als onderdeel van de gefaseerde heruitgave van Collins’ solowerk is dit eerste soloalbum gestoken in een fraaie digipack met bonus-cd en poster met teksten en de oorspronkelijke hoesillustraties. In vergelijking met de oorspronkelijke, toch al niet misselijke geluidskwaliteit, klinkt deze nieuwe uitgave wat meer sprankelend. Dat uit zich met name in meer detail voor percussie (Droned en het tweede deel van In the Air Tonight), terwijl de blazers wat minder schel klinken; opvallende details voor wie het album door en door kent. Natuurlijk klinken de in totaal vijf demo’s wat fragieler en minder gepolijst dan het album, maar het merendeel van cd2 biedt wel een aardige kijk op de tekentafel.

Collins schrijft in de hoestekst openlijk toe dat, in plaats van Jo Partridge, Eric Clapton eigenlijk de slide-partij op The Roof Is Leaking op het album had moeten spelen, net zoals op demo. Het overgrote deel van de tweede schijf bestaat verder uit liveversies van door de jaren heen (bronnen onbekend) en die maken toch een wat minder relevante indruk. Sommige worden erg uit hun verband gerukt (Hand in Hand) of bieden te weinig extra’s (Behind The Lines). De live jam And So To F (Brand X) vormt wel een positieve uitzondering en is muzikaal gezien de overgang tussen de eerste twee soloplaten van Collins. Of een complete werkdemo van deze plaat op de bonus-cd had moeten staan, in plaats van dit allegaartje? Afgezien van het feit of die uberhaupt (nog) bestaat, mag je wel stiekem een beetje hopen bij een persoonlijke plaat als deze. Verrassend is de demoversie van Against All Odds. Dat stuk blijft in 1981 nog even op de plank liggen, maar past prima in de thematiek.

Eind jaren tachtig is Collins hertrouwd met Jill. Niet langer schrijft hij over zijn eigen verdriet en ongeloof, maar over die van de wereld om hem heen, zoals te horen valt op “But Seriously” (1989). Een nieuwe breuk leidt tot “Both Sides” (1993); dit keer is de echtscheiding goed voor een éénluik. Wel is de angel dan inmiddels volledig uit zijn muziek verdwenen, in ruil voor een breder en deels nieuw publiek. Nee, een beter begin van zijn solocarrière heeft Collins zich met “Face Value” niet kunnen wensen, ook omdat het oorspronkelijke album na 35 jaar nog recht overeind staat en stevig hand in hand gaat met het wat afstandelijke “Duke” en het behoorlijk boos klinkende “Hello, I Must Be Going!”.

Tot slot, in het kader van de subtiliteiten: de doodserieuze blik van de oorspronkelijke hoesfoto van “Face Value” heeft plaatsgemaakt voor Collins met een voorzichtige, bijna ironische glimlach anno nu. Daarmee zegt hij in feite meer dan hij in de hoestekst ooit kan uitdrukken: hoe diepe sporen kunnen leiden tot volle tevredenheid over een belangwekkend hoogtepunt.

Wouter Bessels

CD:
Koop bij bol.com

LP:
Koop bij bol.com

Send this to a friend