Collins, PhilAlbum

Phil Collins’ huwelijk met Andrea Bertorelli moet geen gelukkige zijn geweest. De echtscheidingsperikelen die in 1980 volgden waren de directe aanleiding voor het maken van het introspectieve en enorm succesvolle “Face Value”. Zijn tweede plaat is nog meer toegespitst op deze verwerking, zodat praktisch van een themaplaat kan worden gesproken. Andrea zal niet trots zijn op deze ode.

Misschien met uitzondering van de hilarische cover van het Supremes-nummer You Can’t Hurry Love, lijkt elk nummer van deze plaat over Andrea te gaan. Hij hield echt van haar (‘we got something special’ in Like China, en even later ‘I can’t go on, thinking you don’t feel the same way as I do’), maar als de breuk duidelijk is, volgt ongeloof (I Can Not Believe It’s True), boosheid (‘you’re lying, you’re lying, you done it this time. I’m sick of all this cheating’ in Do you Know, Do You Care?), schaamte (alsof de buren hun ruzies konden horen: Thru’ These Walls), eenzaamheid (‘I’m feeling like I’m locked in a cage’, opnieuw in Thru’ These Walls), jaloersheid (‘just tell him to pack his things and get out of your life’ in Don’t Let Him Steal Your Heart Away) en uiteindelijk schijnbare onverschilligheid (I Don’t Care Anymore en It Don’t Matter To Me).

Muzikaal gezien is “Hello, I Must Be Going!” zonder enige twijfel de sterkste soloplaat van Phil Collins. De plaat telt tien tracks, en ze zijn allemaal goed. Collins heeft ook zelden zo goed gezongen als op deze plaat. Als je zijn stem hoort op I Don’t Care Anymore of Do You Know, Do You Care? dan is het moeilijk te geloven dat dit dezelfde man is die negen jaar daarvoor aarzelend More Fool Me op “Selling England By The Pound” inzong. Zelden daarna heb ik de beste man zo tergend en emotioneel horen zingen. Niet voor niets werd in de jaren ’80 het beklemmende Do You Know, Do You Care? als thema gebruikt bij een spot tegen het gebruik van alcohol.

Het door Collins op Peter Gabriel’s derde soloplaat voor het eerst geïntroduceerde typische drumgeluid is volop aanwezig. Zijn wereldhit op “Face Value”, In The Air Tonight, is er zelf grotendeels op gebaseerd. Wat dat betreft lijkt Thru These Walls hier in eerste instantie wat op, maar Collins geeft er weer nét een andere draai aan.

Binnen de symfonische gemeenschap is de plaat altijd lauw ontvangen, en dat is vooral gericht op de commerciële sound van de plaat en de Motown-invloeden die het kent. Dat is toegegeven beide waar, de Earth, Wind & Fire-hoorns zijn volop aanwezig. Echter, als dat zo smaakvol en swingend gebeurt als in I Cannot Believe It’s True, dan hoor je mij niet klagen. Belangrijker is ook dat juist dit nummer, ondanks zijn bedoelde overvrolijkheid, iets zurigs blijft houden. Alsof Collins zoiets heeft van ‘jij flikt me dit, maar ik ga mijn humeur er lekker niet door laten verpesten’. Wat dat betreft valt binnen het concept zelfs de Suprumes-cover You Can’t Hurry Love – als muzikale grap gelukkig net kort genoeg om leuk te blijven – op zijn plaats.

Het venijn gericht naar zijn ex Andrea loopt als een rode draad door “Hello, I Must Be Going!” en tilt de plaat met gemak boven de andere vroege studioverrichtingen van Collins uit. Hij zou nóg een paar keer scheiden, maar blijkbaar waren zijn andere exen wat respectvoller, of leerde hij zich beter verweren. Hoe dan ook, hij heeft deze plaat nooit meer overtroffen.

Markwin Meeuws