Phoenix Again Album

Maar liefst vier leden van één familie vormen het gros van de bezetting van deze band. Het waren er bij de oprichting van de band zelfs vijf, maar broer Claudio overleed in 2007. De groep kwam in 1981 bijeen en viel in 1998 weer uiteen, waarna alle bandleden deelnamen in andere formaties. Pas na het overlijden van Claudio zocht het gezelschap elkaar weer op en zag het album “Threefour” het licht.

Dit Italiaanse zestal maakt instrumentale muziek (met uitzondering van Invisible Shame waarop Claudio Lorandi nog te horen is) die je kunt scharen onder de noemer neoprog. Niet vergelijkbaar met bijvoorbeeld Arena of Pendragon, want de muziek van Phoenix Again is een stuk complexer. Ik hoor meer overeenkomsten met Genesis, Focus, King Crimson, DFA en een beetje Finisterre. Het album is gevuld met acht zeer goed gecomponeerde stukken vol met symfo, jazz-rock, fusion en een vleugje spacerock.

Mocht het eerste stuk Adso Da Melk je goed bevallen, dan kun je je geluk op, want het hele album verloopt in dezelfde stijl. Het nummer opent met mooi middeleeuws aanvoelend ingetogen akoestisch gitaarspel. Nadat de drums erbij zijn gekomen, wordt het thema overgenomen door de elektrische gitaar en reizen de toetsentapijten op. Daarna volgt er een heerlijk jazzy stuk met een stuwende basgitaar en frisse loopjes op de gitaar. En dan zijn we nog maar op de helft. Het vervolgt met lekkere tegendraadse stukken waarbij je soms even niet weet waar je het moet zoeken. Een zeer goed uitgewerkt nummer dat je vaak moet beluisteren om alles te ontdekken.

Oigres is een nog een stukje complexer. Het basisthema wordt hier perfect aan alle kanten belicht. Dit is echt wel hoge school prog. Het wat kalmere Summer behoort tot mijn favoriet. Hier is er een meer dominante rol voor de toetsen van Andrea Piccinelli. Hij weet een heel scala van geluiden uit zijn arsenaal te halen. Een lome jazz gitaarsolo mag het nummer afsluiten.

Dit is geen album voor op de achtergrond. Het vergt al je aandacht. Ik ben onder de indruk van de kwaliteiten van deze band en de indrukwekkende complexe nummers die ze maken, maar het lukt mij niet om het album in zijn geheel te beluisteren. Het is simpelweg too much. Maar laat je daarom niet tegenhouden deze muziek te gaan beluisteren. Fans van symfo met jazz en fusion invloeden kunnen met dit album hun hart ophalen.

Maarten Goossensen