Phoenix AgainAlbum

Zoals het een goede feniks betaamt wist de uit Bressia (Italië) afkomstige band Phoenix uit z’n as te herrijzen. De band werd in 1981 opgericht door de broers Claudio, Antonio en Sergio Lorandi op respectievelijk gitaar, basgitaar en wederom gitaar, dit overigens samen met drummer Silvano Silva. Het gezelschap maakte behoorlijk wat vlieguren, nam later een toetsenist in de bezetting op waardoor het bandgeluid een stuk meer symfonisch werd en vervolgens viel in 1998 het doek. Als dan in 2007 broer Claudio overlijdt zien de bandleden van weleer een gelegenheid Phoenix opnieuw op te richten. De zonen van Antonio komen erbij, te weten Marco op gitaar en Giorgio op percussie. Ook komt toetsenist Andrea Piccenelli de gelederen versterken en men gaat verder onder de naam Phoenix Again. “Unexplored” is inmiddels het derde studioalbum en er is geen diepgravend onderzoek voor nodig om uit te pluizen dat de muziek op het schijfje oké is.

Op de frontcover staat een foto van een olieverfschilderij dat Claudio Lorandi in 1990 maakte. Het luistert naar de naam Riflessi D’Autunno oftewel reflecties van de herfst. Het is zeer fraai geschilderd, echt vakmanschap en dat is geheel in overeenstemming met de complexe, neoprog getinte muziek die de band laat horen. Er zijn heel wat tempo- en sfeerwisselingen in de composities aangebracht. Lekker hoor, maar steeds is er dat gevoel van: ik mis iets. Wat meer sprankelende passages die de muziek hadden laten ontladen waren welkom geweest. Een ander puntje is dat ik niet echt een herfstgevoel krijg van de muziek terwijl de afbeelding op de hoes dat wel doet vermoeden. Niet dit dat erg is overigens. De spreuk ‘april doet wat hij wil’ is hier meer van toepassing. Binnen hun niche weten de heren dan ook behoorlijk verrassend te zijn. Enige vorm van knutselarij is de band dan ook niet vreemd. Dit alles gezegd hebbende is het niet verkeerd je weer eens te realiseren welke impact muziek en hoesje op elkaar hebben.

“Unexplored” bevat acht nummers die alle gecomponeerd zijn door Sergio Lorandi, dan wel alleen, dan wel samen met Silvano Silva. We horen een aaneenschakeling van wulpse toetsenloopjes, statige string- en Mellotrongeluiden, elektrische en akoestische gitaar, een dynamisch zoevende ritmesectie inclusief percussie en een heel klein beetje zang. Dit alles komt naar voren in een zogezegd neoprog getint geluid dat doordrenkt is met inspiratie uit de jaren ’70 prog die groepen, zoals Yes, Camel, King Crimson en Genesis maakten. Ook zijn er regelmatig elementen klassieke muziek, folk en fusion in de muziek verwerkt. Waag het niet Phoenix Again te betichten van slechte smaak. Wees een braverik en laat mij je bij de hand nemen om je door de plaat heen te loodsen.

Opener That Day Will Come gaat van start met stringsakkoorden welke overgenomen worden door een IQ-achtig toetsenthema. Als er dan zang bijkomt gaat het richting Silhouette en mocht je vraagtekens zetten bij dit toegankelijke begin zijn daar dan ook nog eens een korte gitaarsolo en een weliswaar vurig stukje orgel. Toch raak je gaandeweg het album ervan overtuigd dat de bandleden niet van Lillo komen. Next. Het van woordloze zang voorziene Silver is een bijzonder nummer, niet op z’n minst door de jazzy broeierigheid die er heerst. Het zet het album namelijk op een spoor dat alle kanten op kan en dat gaat het dan ook. Het meeslepende The Bridge Of Geese laat horen dat Sergio behoorlijk bedreven is om de akoestische en elektrische gitaar met gevoel te bespelen. Hij komt hier met een fraai gecomponeerd thema waarin hij barok en folk combineert. Z’n bandmakkers brengen het nummer aan de kook waarna een vette gitaarriff in klassieke stijl het afmaakt. Luister even naar dat heerlijke spel op de basgitaar en alle smakelijkheden daaromheen. Ik zeg hoogtepuntje! Met Whisky gaat de band de wat duistere kant op. Het gaat te ver dit nummer psychedelisch te noemen al ben je dat met al die hoekige gitaarakkoorden wel geneigd. Het nummer is soms vrij eentonig en dat kan een album dat op de helft van z’n tijdsduur is al helemaal niet gebruiken. Maar goed, via het intermezzo Close To You waar akoestische gitaar en toetsen elkaar omarmen komen we bij de laatste drie nummers en is het hier en daar erg koek en ei. Valle Della Luna kent formidabel gitaarwerk en het duo-nummer To Be Afraid–Ansia brengt melancholie en euforie op het pallet. Het afsluitende Great Event is voorzien van een fraaie melodie waar je eigenlijk uren naar zou willen luisteren. Als je dan denkt dat het album afgelopen is komt er nog een stukje achteraan. Wees daar blij mee. De muziek van Phoenix Again is altijd welkom.

Het is mooi dat feniksen uit hun as kunnen herrijzen, zeker als de betreffende vogels dan ook nog eens muziek kunnen maken. Ik heb met plezier naar “Unexplored” geluisterd en ga er vanuit dat ik niet de enige zal zijn. Phoenix Again verdient van mij een plekje in het luchtruim, niet te hoog en niet te laag. Gewoon ergens in het midden, tussen de mussen en de meeuwen.

Dick van der Heijde