Pholas DactylusAlbum

Het in 1973 verschenen “Concerto Delle Menti” is één van die bijzondere platen uit de Italiaanse progressieve rock die in het begin van de jaren ’70 verscheen. Evenals bij veel genre- en tijdgenoten, zoals bijvoorbeeld Semiramis en Museo Rosenbach is het bij dit ene album gebleven. Echter, waar genoemde voorbeelden toch hoofdzakelijk traditionele – zij het op Italiaanse leest geschoeide – progressieve rock maakten, is “Concerto Delle Menti” een tamelijk bijzonder album. Eigenlijk bestaat de plaat slechts uit één nummer, dat door de fysieke beperkingen van het vinyl in een Parte 1 en Parte 2 moest worden gescheiden. Maar wat het écht onderscheidde van de rest, was de gesproken zang. Hoewel het nummer aardig wat tekst kent, wordt er dus eigenlijk geen noot gezóngen. Het declameren van Paolo Carolli gaf het album een mystieke sfeer mee.

Nu, vijfenveertig jaar later, maken ook deze Italianen een nieuwe plaat. De drie muzikanten die ook op het eerste album speelden, Carolli, bassist Rinaldo Linati en toetsenist Maurizio Pancotti hebben in die periode geen contact met elkaar gehad. Toch blijkt dat nog wel wat chemie over was om iets moois te creëren.

Ook “Hieros Gamos” is weer in tweeën verdeeld. Echter zijn het nu wel allemaal individuele nummers. Hoewel, deel één is het ruim eenentwintig minuten durende titelstuk. Het nummer zit boordevol jazz met wat rockende erupties. Opnieuw geen zang, maar Paolo Carolli die zijn tekst reciteert. Het is wat minder experimenteel dan de muziek op het debuut en op het eerste gehoor is de muziek wat meer gestructureerd. Desondanks kent het nummer ook wat welhaast avant-gardistische passages.

Deel twee bestaat uit een zevental korte stukken muziek tussen de twee en vier minuten. Slechts het laatste nummer, Ballata Di Un Mercante Di Sogni, klokt ruim boven de vijf minuten. Pas op dit laatste nummer horen we iets van de stijl van het openingsnummer terug. De overige nummers zijn haast minimalistisch van aard. Hier is meer te halen voor de jazzliefhebber dan voor de fan van symfonische rock. A Personal Gift en Yellow And Blue zijn stukken op de akoestisch gitaar van Tobias Winter. Zijn spel is hier nog het best te vergelijken met dat van Steve Howe. Op de twee volgende stukken is een vrouwelijke stem te horen (opnieuw sprekend in plaats van zingend). Helaas  heb ik de naam van de dame nergens kunnen achterhalen.

Uiteindelijk rechtvaardigt het nummer Hieros Gamos de heroprichting van de band ruimschoots. Over de overige nummers zullen de meningen meer verdeeld zijn. De liefhebbers van jazz en avant-garde zullen er wat beter mee uit de voeten kunnen dan de meeste lezers hier. Het is geen makkelijke kost en de liefhebbers van de Italiaanse progressieve rock doen er goed aan het album eerst even te beluisteren alvorens tot aanschaf over te gaan. Desalniettemin scoort het album net een voldoende, maar dat is voor het overgrote deel aan de A-kant te danken.

Ralph Uffing